Cumhuriyetten önce kurulmuş CHP’nin, 99 yıl önceden başlamış kurultay serüveni, 36. Olağan Kurultay ile geçen haftasonu tamamlandı.
Ümit Kocasakal’ın “ben de varım” toplantısıyla açılan adaylık sürecini 4 aday adayıyla kapattık, kongre sabahına kadar. Sonrası malum, %10 delege imzası “gerek şartıyla”(!) sayı beklendiği gibi 2’ye düştü.
Ama tabi bu aday çıkışlarının hiç biri, Cihaner-Böke manifestosunun uyandırdığı heyecanın yanına yaklaşamadı.
Ne diyorlardı, “sosyal demokrasinin ilkeleri ışığında, sınıf temelli, emekten yana, kendi ideolojik çizgisi ve toplum talebi konusunda net bir sol siyaset”.
Cihaner-Böke’nin ikinci bir tespiti, Türkiye’de bütün kurumların, kavramların içinin boşaltıldığı, değersizleştirildiği, anlamsızlaştırıldığı ve bu yolla topluma kaos ve korku aşılandığı, toplumun gelecek kaygılarının artırıldığı ve bu yolla ehveni şerre razı edilmeye çalışıldığı.
Siyasetin çözüm üretememesi, meclisin işlevsizleştirilmesi yani “siyasetsizleştirme”.
***
CHP Kurultayı ülkenin tam da bu zor koşullarında, topluma nefes aldırması gereken, gelecek adına umut ışıklarının var edilmesinin beklendiği, bir büyük değişimin habercisi olmalıydı.
Oysa “mükerrer imzalı” aday başvurusu garabeti, delegenin “tavırsız, korkak ve sorumluluk almaktan kaçan karakteri”, 60 kişilik PM’ye yapılan 600 aday başvurusu(!), kurultayda yapılan derinliksiz, karamsarlık üreten konuşmalar, PM’ye girecek adayların siyasi niteliklerinin toplumca bilinmez oluşu, bu kurultayın çözüm üretebilme kabiliyetini haliyle kırmıştır.
36. Kurultay, bu haliyle partide başlayan kongreler sürecinde, yaşanan sıkıntıların da haber verdiği şekilde, toplum adına değil, kişiler adına olma özelliğini korudu. Genel Başkanın defalarca dile getirdiği “ben diyenlere” kapının gösterilmesini sağlamadı, tam aksine, ben diyenlerin ödüllendirildiği, toplumcu siyasetin, sınıf temelli, emekten yana sol siyasetin ödüllendirilmediği, topluma biraz daha bekleyin, bu sefer de olamadı, 37. Kurultaya “inşallah” dedirten karamsar bir atmosferden öte gidemedi.
Partinin bu güne kadar getirdiği “utangaç, sol’dan kaçan, cesaretsiz” tavrına neşter vurulamadı. 2019’da yapılacak seçimlerin bir “beka” sorunu olduğunu söylemekten öte, çözüm adına hiç bir ışık yakılamadı. Beka sorunun sadece ülkeye ait bir kavram olmadığının, şahısların da böyle bir sorunla muhatap olduğunun resmini gösterdi bize. Yapılan bütün siyasetin 2019’a dair olmadığı, daha çok 3-4 şubatta ki 1226 kurultay delegesi ile ilgili olduğunu anlattı.
Kısaca, umutlar başka bahara bırakıldı.
Büyük düşünmeyen, ülke adına kaygılanmayan, emekten yana, sol’dan yana olmayan, sol ilkeleri benimsemeyen, tipik “küçük olsun benim olsun” diyen, partiyi “umut sağ’da, hayırlı cumalar” zihniyetin galibiyeti bu “amorti” sonuç.
