Apollon, bir gün gökyüzünde Aşk Tanrısı Eros ile karşılaşır. Eros iyi bir okçudur ama Apollon onun bu yeteneği ile alay eder.

Aşağılanmayı içine sindiremeyen Eros, Apollon'dan intikam almak için yemin eder. İki ok hazırlar. Bunlardan biri kişide sonsuz aşk diğeri ise aşktan nefret uyandıracaktır.Apollon çok güzel lir çalmaktadır. Bir gün ormanda lir çalarken yalnız başına dolaşmakta olan Su PerisiDaphne'yi görür. Görür görmez deâşıkolur. İntikam ateşiyle yanıp tutuşan Eros için vakit gelmiştir. Nefret okunu Daphne'nin, aşk okunu da  Apollon’un kalbine saplayıverir.

Apollonaşk okunun da etkisiyle hergün gökyüzündeki krallığından inerekDaphne'nin tanrıları kıskandıran güzelliğini izler. Günler geçer, onu uzaktan uzağa izlemeler yetmez olur ve dayanamayıp,Daphne'nin karşısına çıkar. Daphane çok  korkar, kaçmaya başlar. Apollon da bir yandan ardından koşar, bir yandan da ' Dur, kaçma. Ben, güneşin, müziğin ve ışığın TanrısıApollon'um,” diye haykırır. Ama nafile: durmaz Daphne. Aksine kalbindeki nefret okunun etkisiyle daha da korkar ve çılgınca koşar.

Apollon çaresizlik içinde yalvarmaya devam eder.  Bu sırada Tanrıların Tanrısı Zeus Olympos'tan, biteni seyreder ve oğlunun bu içler acısı duruma üzülür ama olaylara da müdahale etmek istemez.  Bu onların kendi sorunu, diye düşünür.

Daphne’ninkaçışı,Apollonkovalayışı devam eder. Bir an gelir ki DaphneApollon'un nefesini ensesinde hissetmeye başlar. Yorgunluktan bitmiş, bacakları gövdesini taşıyamayacak hale gelmiştir. Birden durur, ayağı ile toprağı eşeler ve şöyle feryat eder;

'Ey toprak ana, beni ört, beni sakla, beni koru!'

Bu içten yalvarışla vücudu birden ağırlaşmaya başlar, ayakları toprağın derinliklerine doğru kayar, bedeni kabuk bağlar;saçları yapraklara,  İnce, narin kolları dallara dönüşür. Güzel Daphne bir “defne” ağacıdır artık.

“Şaşkınlıktan ne yapacağını bilemeyen genç ve güçlü Apollon, gözyaşlarıyla defne ağacına sarılır, yapraklarının kokusunu doyasıya içine çeker ve  “Ey güzeller güzeli, ben seni çok sevdim. Sen beni hiç sevmedin, benden kaçtın. Öyleyse sen benim onur ağacım ol. Bundan böyle tüm kahramanlar senin ağacının dallarıyla süslensinler.Yaprakların yaz ve kış yeşil kalsın ve ben onları başıma taç yapayım, .'

Bu içten  sözler üzerine defne ağacına dönen Daphne saygıyla eğilirApollon’un önünde.

Derler ki;  bu tanrısal aşk hikâyesinin geçtiği yer, bugünkü Antakya'nın Harbiye'sidir. Yine  derler ki;defne ağaçlarıyla örtülü Harbiye’de akan şelaleler Daphne’nin gözyaşlarıdır

EEEE, BAY APOLLON;

• KİMSEYİ KÜÇÜMSEMEYECEK, KİMSEYİ AŞAĞILAMAYACAKSIN.


• GÜN GELİR BİR YERİNE SAPLANAN OK, SENİ DE, SEVDİKLERİNİ DE AĞACA ÇEVİRİR. ŞAŞKINA DÖNERSİN.