Dışarı çıkınca, “kurallara” uyulmayacağı kuşkusuyla; taşıyıcı olup başkalarına “bulaştırma”, taşımama durumunda da “bulaşma” olasılığına karşı “evdeyiz”!
Gün içerisinde telefonla görüştüğüm yakınlarımdan biri, “doğacak kuşağa aktaracağımız ders alınacak bir anı” diye tanımladı bu günleri; bugünden sonrasını “dün” gibi yaşamayı umarak…
Bugün yaşananlar mı “anı” olacak, yoksa “geçen” yıllar yaşadıklarımız mı?
Bir sonraki bayramın iç-içe, kol-kola, kucaklaşarak geçeceğinin güvencesini veren olmadığı gibi şu ana dek; bundan sonra oluşacak salgınların “savaş” niteliğinde olacağını ileri süren oldukça çok!
Böylesi bir bayram görmedik ki hiç birimiz!
Şeker Bayramı’nın tadını almayan çocuklar adına üzüldüm de…
Bayram neydi; sevinçten, gülüşten, coşuştan başka?
Hepsi ellerimizden alınmıştı “kör olmayasıca” dünya…
Kent içerisinde, belli uzaklıktaki yakınlarımızı, kent dışında bulunan bildiklerimizi görememiştik!
Nazım “çocuklar şeker de yiyebilsin” derken; bir gün büyüklerin de “şeker yiyemeyeceklerini”, işlerine gitmedikleri bayram sürecinde bir başka yer göremeyeceklerini, sevinç paylaşamayacaklarını öngörememiştir!
***
Evdeyiz…
Bir yanımız kırgın, bir yanımız sessiz, bir yanımız doyumsuz…
Günlerdir kaç kişiysek; o kadarız…
Ev içerisinde olanlarla mutlanıyoruz!
Tüm bunların nedeni corona virüs mü, yoksa bir korkunun sonucu mu, yoksa “aşı” için aranan denekler gibi “benimsetilmek” istenen “yeni bir yapının” ya da “projenin” temel taşlarının gerekleri mi?
Kafamın almadığı/ yorduğu öyle çok “uygulamaya” tanık oluyorum ki…
Anlamsızsa “darlığıma” sayın!
Yaklaşık iki ay boyunca evlerinden çıkarılmayan yirmi yaş altı ile altmışbeş yaş üstü “evde” yaşadıklarını, şu an yaşadıklarını anlatmak için “ne” gerek bilmiyorum!
Evdeyiz…
Her yanı şiş, bel bölgesi yağ bağlamış, internet bağımlısı olmuş herkes…
Ekran soytarılarının villa bahçelerinden çektikleri “yaşanmışlıkları” halkın yalanı/ uzağı…
Sabah, fırın önünde genç bir anne ile çocuğu vardı; yedi-sekiz yaşlarında. Her ikisi de sıradakilerden üç-beş adım geride, göz altlarına dek maskeliydi. Anne, sırası geldiğinde ekmeğini aldı, evden yana dönmüş olmalılar ki, çocuk yalvarırcasına “anneciğim n’olur bir kez, av bişey göreyim parkı” dedi. Anne öncesinde biraz istemsiz olmasına karşın, yüz metre ilerideki parka yöneldi, çocuk sevinçten sekmeye başladı, bir eli annesinde… Sonra, üç dakika geçti aradan, yeniden geçtiler önümüzden…
Yedi-sekiz yaşlarındaki çocuğun “ağlatılı” ev yaşamının geride bıraktığı bu!
***
Günlerdir “evdeyiz” ya…
Bu bayramda tüm yurt evde; bayramda çocuklar koşamasın, bayramda büyükler çocukları sevemesin, bayram parklar coşmasın diye…
Uzmanlara sorulduğunda “evde kal/ yaşamda kal” diyorlar ard/ arda!
Dar evlerde, istenildiği gibi dört çocuk yapan aileler nasıl kalacaksa evde?
Soludukları balkonlar da son zamanlarda dar gelmeye başladı; bir bilseniz!
“Evde spor yap” diyorlar, tüm yaştakilere inadına, inadına “evde” spor yapmamak için direniyor herkes de!
Sorduğumda çokları “bel yağlarından” söz etti, çokları büyüyen “göbekten” söz etti, çokları boyun ağrısından/ rahatça eğilemeyişten/ geceleri uyuyamayıştan/ bozulan sinir sisteminden söz etti!
Yok, demeyin!
Her yanımız terapiye gereksinecek hasta dolu!
***
Bayram evdeyiz…
Yarım yüzyılı aşkın yaşamımda görmediğim/ duymadığım/ alışık olmadığım bir bayram…
İnsanın alışık olduğundan koparılması “ne acıymış” onu da yaşadık!
Yaşadığımız “yaşam” kimin demenin de ötesinde, “kimin” egemenliğinde “yaşamımız” bilen söylesin bayramlaraşkına…
Mutlu azınlığın gönendiği, mutsuz çokluğu sömürerek kurduğu sistemin “ürünü” bu olanlar!
Bu yaşanan koşullarda; kimlerin “aşı” adı altında insana “enjekte” etmek istedikleri “egemenliği büyütme” çabasını ileri sürüyor bir bilseniz…
Ah bir bilseniz, “bayramda evde” tutmayı başarı çizelgelerine ekleyenleri…
Biliyor musunuz; yalnızız!
