Julius Fucik ,1942 yılının ılık bir bahar akşamı Nazilerce
tutuklandı.Çek Komünist Partisi’nin çıkardığı gazetenin yayın yönetmeniydi.
Direnişin önderlerindendi.
Çok ağır işkence gördü. Konuşmadı.Naziler, direncini kırabileceğini
düşündükleri bir yöntem denediler. Sabaha karşı 3’te hücresine eşi Augustina’yı
getirdiler. Augustina, kocasının öldüğünü sanıyordu.Şaşkın haldeyken Nazi
komiseri, “Tanıyor musun onu” diye sordu.Karşısındaki adam, tanınmaz haldeydi,
ama elbette tanımıştı.
Fucik, karısı halini fark etmesin diye, ağzının çevresinde biriken
kanı yutmaya çalıştı, beceremedi. Yüzünün her yerinden, parmak uçlarına kadar
kan damlıyordu.
Augustina, korkusunu ufacık bir bakışla bile dışa vurmadan,
“Hayır, tanımıyorum” dedi.
İnanmadı komiser:Augustina’yı Fucik’in kan revan içindeki yüzüne
yaklaştırdı.
“İkna et onu. Aklını başına alması için ikna et. Kendini
düşünmüyor, bari seni düşünsün. Bir saatiniz var. Burnunuzun dikine gitmeyi
sürdürürseniz, bu gece kurşuna dizilirsiniz. İkiniz de,” dedi.
Augustina gözleriyle kocasını okşarken içinden, “Bu tehdit bana
sökmez. Son ve büyük arzum şu: Onu kurşuna dizecekseniz, beni de dizin.”
Fucik, gülümsemeye çalıştı. Tebessümüyle veda ediyordu sevdiği
kadına. Kanlı ağzındanses çıkmadı.Augustina’yı götürdüler. Bu iki sevdalının
son görüşmesiydi.
Augustina Polonya’daki
toplama kampına gönderildi.Fucik ise Ağustos 1943’te idam cezası aldı.8 Eylül
1943 günü Berlin’de asıldı.
Hitler, 1945’te baharında bozguna uğramıştı. Augustina, faşistlerin öldürmeye vakit bulamadığı esirler
arasındaydı. Ama bir deri bir kemikti.Salıverildi.
Çekoslovakya’ya döndü kocasını aramaya başladı. İdam haberiyle
birlikte bir şey daha öğrenmişti:Fucik, hapishanede bir gardiyanın hücresine
soktuğu kalem sayesinde bazen bir sigara kâğıdına, bazen bir defter sayfasına
küçük notlar almış, bu notları numaralayıp birer birer gizlice dışarı
çıkarmıştı. Her sayfa başka birindeydi.
Augustina önce gardiyanı buldu. Ondaki notları aldı. Sonra diğer
sayfaların peşine düştü. Sadık dostların gizlediği numaralanmış sayfaları bir
araya getirdi. O küçük kâğıtları okudu, defalarca. Kalbi yerinden sökülerek.
Sevdiği adam hücresindeki yüzleştirilmelerinden sonra şunları yazmıştı:
-“İşte benim Gustina’m, büyük bir aşk ve müthiş bir güç. Canımızı
alabilirler, ama aşkımızı, onurumuzu alamazlar.Vedalaşmamıza, kucaklaşmamıza,
hatta birbirimizin elini tutmamıza bile izin vermediler. Sen de ben de
biliyoruz ki, bir daha birbirimizi hiç göremeyeceğiz. Yine de ta uzaklardan
seslenişini duyuyorum: Elveda sevgilim.Şimdilik elveda...”
Fucik, bu satırlarla eşine veda etmiş, ancak aynı mektuba bir
ümidi, bir ihtimali de eklemişti:
-“Bütün bunlar geride kaldıktan sonra yeniden bir araya gelecek
olursak, nasıl yaşayacağımızı hayal edebiliyor musun? Özgür bir hayatta,
yaratıcı özgürlüğün güzelleştirdiği bir hayatta yeniden buluşmak... Onca yıldır
özlemini çekip sabırla çaba harcadığımız, şimdi de uğrunda ölüme gittiğimiz
şeylere eriştiğimizde... Artık hayatta olmasak da insanlığın büyük mutluluğunun
küçücük bir parçasında yaşıyor olacağız. Ayrılmak zor olsa da, bu ihtimal
gönlümüzü okşuyor.”
Augustina, bu notları zamanı gelince ülkesinde yayımladı.
Özgürce.O notlar kitap oldu; bir çok dile çevrilip, birçok ülkede basıldı.Bu
aşk her yerde saygı gördü. Ama ders alındı mı, bilmiyorum.
BIRAKIN İNSANLARI..
BU DÜNYA DA HERKESE YER VAR.
