BİZ ŞİMDİ YANDIK , KÜL OLDUK

Güzel ülkemde canlar Allah’a emanettir.
Yanarak ölmek kader midir?
Ne Madımak’ ta ne Aladağ’da
Var mıdır böyle bir insanlık dışı ölüm şekli?
11 yaşında, 13 yaşında hayatın baharında
bir ambülansa 9 can sığdığında
Yanan yüreklerimiz,
Kül olan ise vicdanlarımız oldu.
Görmeyenler ise bir ihmal tespit edemedik diyenler,
Görmeyenler bezirgânlara minik canları teslim edenler.
Görmeyenler o çocuklar niye ordaydı diye sormayanlar,
O çocuklar köyünde okul olmadığı için ordaydı?
Okul mu minik yavruların ayağına gelir
Yoksa kar kış demeden minikler mi okula taşınır?
Devlet mi gidenine sahip çıkar
Yoksa boş alanı bulan bezirgânlar mı?
Yokluk mu sömürür zihinlerimizi?
Cehalet mi?
Hastane mi, yurt mu, okul mu vatandaşın ayağına gelir?
Bu kadar uzak mı olur özlemler, insani istekler
Devlet mi vatandaşın ayağına gelir?
Canım ülkemde vatandaş gider.
Kendi içi var olanı devletten yalvar yakar, minnet rica ister
Uzak olan okulu yakın olsun ister
Başını sokacak sıcak bir mekân ister
Derdine derman bir hekim ister
Ve bulamadıkça gider
Göç eyler
Ölümüne gider
Umuduna gider
Yanar gider.
Yayın yasağı getirinler
Onlar ise vicdanları ile yüzleşmekten korkanlardır
Gerekçeleri ise
“huzur ve güven ortamı ile kamu düzenini bozucu eylem ve davranışlara dönüşebileceği”
Hangi huzur?
Hangi güven?
Susun, izlemeyin, bilmeyin, öğrenmeyin derler
Biz bilsek yeter, biz öğrensek yeter
Hepimiz sıra dışı ölümümüzün
Gazetelerde iki günlük haber olacağı zamanları bekler olduk.
Hepimiz sıra dışı ölümleri sıradanlaştırır olduk.
Biz ne zaman bu kadar vicdansız olduk.
Gözlerimizde akan yaşı ,
Korkudan yürek çığlıklarımızı saklar olduk
Biz insandık
Biz vicdandık
Biz hak,
Biz adalettik
Biz şimdi yandık
Kül olduk.
30/11/2016