Önce yakın tarihimizden bir olay. Kapalı
çarşıdaki bir kuyumcunun hikayesi. Uydurma, sanal falan değil; ayniyle vaki.
Adamın Kapalıçarşı’da bir kuyumcu
dükkanı varsa, zeki, becerikli, cin gibi, kül yutmaz, biri olduğunu
düşünürsünüz. Ya da, en azından ben öyle düşünüyordum.
Dini bütün bir arkadaş bu. Bir gün
kendisine birkaç mübarek kişi geliyor ve bu dünyanın ne kadar boş, aslında
yaşanması gereken yerin öbür dünya olması gereği üzerine uzun sohbetler ediyorlar.
Uzatmanın hiç gereği yok.Bu mübarek insanlarla bizim kuyumcu öbür dünyada bir
villa satışı üzerine anlaşıyorlar. Ama cennette hazır villa kalmamış, inşaatı
süren villalar var. Pazarlık günah tabi, kuyumcudan bir miktar para alıp
gidiyorlar.
Sonra inşaat ilerledikçe zaman zaman
gelip, başka paralar tahsil ediyorlar. Ama Allah var, inşaat da hızla
ilerliyor. En son bir gün yine gelip;
-“Hacı, senin villa bitmek üzere, bir tek çatısı kaldı. Ama
para da bitti,” diyorlar. Hacı parayı
ödemek üzereyken oğlu çıka geliyor ve olaya şahit oluyor. Hikayenin tamamını da
öğrenince çıngar çıkıyor; polis falan.
Benim esas anlatmak istediğim bu değil;
buradan hareketle Gülen Filozof, yani Demokritos.
Demokritos halk arasında dolaşırken
gördüklerine sürekli güler, ama neye güldüğünü de hiç söylemezmiş. Seneca onun
aslında halkın aptallıklarına güldüğünü söyler dururmuş ama halk Seneca’ya da
inanmadığı için Demokritos’un adı önce Gülen Filozof’a, sonra da Deli’ye çıkmış.
Olaya halkın başvurusu üzerine Aristo da müdahil olmuş. Oturmuş,
Demokritos’lauzun sohbetler etmiş. Hayatı, yeryüzünü, Tanrı’yı konuşmuşlar,
felsefe yapmışlar. Sonra Aristo halkın karşısına çıkmış ve demiş ki;
-“Yahu siz bu adam deli diyorsunuz ama adam deli falan değil;
üstelik akıllı. Hem de son derece zeki. Adam büyük bir filozof.”
Ama inanmamış halk,
-“Onu sen eğitmişsindir,” demişler ve Aristo’ya emeği karşılık
bir miktar para vermişler.
Cemil Sena diyor ki; “Bazı kafalar içi boş, ağzı kapalı şişeye
benzer. Ne içine bir şey koyabilirsiniz, ne de içinden bir şey alabilirsiniz.”
