Değişik bir rotadan gidelim dedik.
Van Gölü Ekspresi ile Tatvan’a kadar müthiş keyifli doğa ve manzara içerisinde yol aldık. Bu rotanın şanssızlığı son durağının Van olmaması… Emin olun, tren hattı Tatvan değil de Van’da bitiyor olsaydı bugün Kars çılgınlığı kadar Van çılgınlığını da konuşuyor olacaktık. Tatvan sonrası karayolu ile devam ederek 7 saatlik bir yolculukla Kars’a ulaştık. Dönüşü ise
Doğu Ekspresi ile yaptık. Gezinin ana teması tren ve Kars’tı. Bir geziyi daha bitirip evimize dönerken Kars’a dair neler kaldı aklımızda derseniz kısaca buraya not düşelim.
Nuri Bilge Ceylan filmlerinden daha yavaş bir yaşam tarzı, dingin ve yavaş şehir…Büyük çoğunluğun gelenleri halen turist değil de misafir gibi gördüğü bir bozulmamışlık. Gözü açıkların azınlıkta olduğu bir kent ama nereye kadar bu böyle gider, gelenler mi fırsatlar mı bozacak bu kenti, bilinmez. Ama görünen o ki bazı şeyler değişecek.
110 bin nüfuslu şehir 110 bin civarı turist alıyor ve Doğu Ekspresi sayesinde bu sayı daha da artacak gibi görünüyor.
Zarif ama bakımsız tarihi yapılar, kötü restorasyonlar, mimaride, yemekte Selçuklu izi, Osmanlı izi, Ermeni izi, en çok da Rus izi, en az da bu çağın izi, İpek Yolu’nun ve Türklerin Anadolu’ya giriş kapısı. Doğu’nun en doğusu, Doğu’dan gelene Batı’nın ilk kapısı…Hafiften kaydıraklı yürüyüşler ve buzlu sokaklar, saçaklardaki buzlar, ağaçlardan pisleyen kargalar nedeniyle yol ortasında yürümenin en güvenli olduğu şehir.
Soğuğun çıldırttığı Çıldır Gölü. Sarıbalık nesli tükeniyor ama Çıldır’da yemek yemenin halen simgesi.Ani Harabeleri, Dünya Kültür Mirası listesinde ama sanki gizleniyor.
Sarıkamış. Ah Enver ah, yatacak yerin yok.
Kar beyazlığının insanı sarhoş ettiği ve tilkilerin cirit attığı ilçe yolları…
Kars’ın 3G’si: gar, gış, gıyamet. Suyun donmaması için buzdolabında saklandığı yer…
Cemal Süreya‘nın hiç gitmediği Kars için, “
Öyle güzel ki ölürüm artık/ beyaz uykusuz uzakta/ Kars çocukların da Kars’ı/ ölüleri yağan karda/ donmuş gözlerimin arası” diye şiir yazdığı şehir.
Kent merkezinde özgürlüğün tadını çıkaran kargalar, sokaklarda ise insana kendini hemen sevdiren uysal köpekler…
İnsanlar Kars için mi gidiyor? Trenle nostaljik bir yolculuk için mi, eğlenceli bir yolculuk için mi? Yoksa sadece sosyal medyada gördükleri pozları vermek için mi, bir macera gözüyle baktıklarından mı? Moda olduğundan mı? Sanırım hepsinden biraz var.Kars, gelenlerden hoşnut, biraz şaşkın ama hazır değil.
Kars kaşarı her gidenin aldığı bir ürün durumunda… Zor iklim koşulları için dayanıklı eski ürünler yerini hızlı tüketilen endüstriyel ürünlere bırakıyor. İnsanlar hediyelik alıyor. Çerkez peynirinden aldığım lezzeti vermiyor bana. Damak tadı tartışılmaz.
“
Sanki burası herkesin unuttuğu bir yerdi ve kar sessizce dünyanın sonuna yağıyordu” diye yazar
Orhan Pamuk, “
Kar” eserinde. Buna ufak ekleme yapmak lazım: “
Ve birden insanlar Kars’ı keşfetti.” Kışına, yazına, trenine akın var şimdilerde.
Trenlerde boş yer yok. Biletler karaborsadan bile temin ediliyor. TCDD zamanından önce bilet satışları ve şeffaflık konusunda sınıfta kalmış durumda. TCDD, numarasız yolcularla ayakta bile yolcu alıyor. Tam bir curcuna… Vagonlar vagonlara eklenmiş ve uçsuz bucaksız bir katar olmuş. Beraberinde riskler büyüyor. Umut ediyorum, kötü bir haberle uyanmayız bir sabah.
