Bencil kişi kendine dönük yaşar. Nalıncı keseri gibidir, hep kendi tarafına yontar. Bu onda karakter haline geldiğinden, davranışları da kolay kolay değişmez. Hatta yaşam boyu hiç değişmez.

Bencil kişi her yerde her zaman “önce ben” der. Önceliğin kendine verilmesini ister, en iyisini ister, hak etmediğini ister, geri planda kaldığında da olay çıkarır.

Bencil kişiler, vererek mutlu edenlerin tersine, alarak mutlu olurlar. Bu nedenle vermek onları mutsuz eder. Çünkü ona göre bir şey verdiğinde karşıdaki mutlu olacaktır. Bencil ise başkasının mutlu olmasını istemez. Öyle olursa kendisinde bir şeylerin eksikliğini hisseder.

Bencil bir karaktere sahip olduğunu düşündüğünüz birini izleyin ve görün. Hatta denemek için ondan sizin için bir şey yapmasını isteyin ve bunu yaparsa çok mutlu olacağınızı söyleyin. Bakalım yapacak mı? Hiç sanmıyorum.

Bencil kişileri bazen iş yerinde, bazen okulda bazen de ailenizde görürsünüz. Hatta anneniz, babanız, kardeşiniz ya da eşiniz olabilir. Kusura bakmayın ama bu siz de olabilirsiniz. Hatta bu satırları yazan ben bile belki de bencil bir kişiliğin sahibiyimdir fakat kabul etmiyorumdur. Zaten kim “ayranım ekşi” der ki?

Bencil biriyle yakınlığınız varsa eğer işiniz zor demektir. Kendiniz bencilseniz daha da zordur. Çünkü bu dünyada yalnız kalmanız kaçınılmazdır. Ve sizi yorucu bir yaşam mücadelesi bekliyor demektir.

Çünkü artık kimse kimseye “al bunu ye” demiyor. Her şey karşılıklı olmuş durumda. Yani al gülüm ver gülüm dünyasındayız. Bencil olmak mutlu bir yaşam isteyenler için kendi ayağına kurşun sıkmaktır aslında. Tabii bu, o gibi kişilerin mutluluktan ne anladığına ve neyle mutlu olduğuna da bağlı.