Türk Dil Kurumu
Sözlüğü “mahur” için Türk musikisinde bir makam diyor. Türk musikisi de mahuru,
“Sevincin zirvesi,” diye tanımlıyor.

Peki hiç
ağladığınız oldu mu sevincin zirvesindeyken? Hiç ağlanır mı sevinçten? Eminim
herkes ağlamıştır. Örneğe ne gerek var? İnsanız; insansınız. Kim bilir kaç kere
yaşadınız o duyguyu.

Ama kabul edelim ki
bizi en çok ağlatan, üzüntülerimiz, acılarımız, geri dönmeyecek acı
kayıplarımız, kahrolası hüzünlerimizdir.

Ayıp değildir
ağlamak. İnsan olduğunuzun göstergesidir. İnsan ağlar, çünkü.

Atilla İlhan da
ağlamış. Hüngür hüngür. Kahrından. O değerlerin geri gelmeyeceğini bildiği
için. O gencecik bedenler için.

Müjganla ağlamış
Atilla İlhan. Doya doya. Ya da kendini tutamayarak ve tutmak istemeyerek. Kim
mi müjgan? Bir kadın mı; sevgilisi mi?

Hayır değil. Evet
Müjgan bir kadın ismi ama, kelime anlamı “kirpik”. Divan edebiyatında ne çok
kullanılmıştır, müjgan. Sevgili âşığına kaşları ile yay kurar,
kirpiğiyle de ok atar ve hep âşığın gönlünü hedef alır. Divan Şiirinde kirpiğin
öldürücülük ve yaralayıcılık gibi özellikleri vardır ve  gözün tamamlayıcısıdır.

Hacı
Arif Bey müjen yapmış müjganı ve

“Kastediyor
tir-i müjen canıma,

Gözleri
en son girecek kanıma,” diyerek. Korkuyor Hacı Arif. Diyor ki;

Sevgilinin
kirpiklerinin okları canıma kastediyor.

Sonunda
o gözler kanıma girecek. 

Şimdi bu açıklamalardan sonra, okuyalım Atilla İlhan’ın Mahur
Bestesini. Ama şiirin sonundaki açıklamadan sonra bir kez daha okuyalım. Neden
yazmış Atilla İlhan; kim yazdırmış şaire bu şiiri?

Şenlik dağıldı, bir acı yel
kaldı bahçede yalnız.

O mahur beste çalar,Müjgan’la ben ağlaşırız.

Gitti dostlar, şölen bitti, ne eski heyecan, ne hız.

Yalnız kederli yalnızlığımız da sıralı sırasız.

O mahur beste çalar,Müjgan’la
ben ağlaşırız.

Bir yangın ormanından püskürmüş
genç fidanlardı.

Güneşten ışık yontarlardı, sert adamlardı.

Hoyrattı gülüşleri, aydınlığı çalkalardı.

Gittiler akşam olmadan, ortalık
karardı.

Bitmez sazların özlemi, daha
sonra, daha sonra.

Sonranın bilinmezliği bir boyut katar ki onlara,

Simsiyah bir teselli olur belki kalanlara.

Geceler uzar, hazırlık sonbahara.

ŞİMDİ BIRAKIN BENİ, ATİLLA İLHAN’I DİNLEYELİM.

“12 Mart
sonrasının kahır günleriydi. Bir sabah radyoda duyduk ağırhaberi: Deniz’lere
kıymışlardı. Karşıyaka’dan İzmir’e geçmek için vapurabindim. Deniz bulanıktı;
simsiyah, alçalmış bir gökyüzünün altında hırçın,çalkantılı… Acı bir yel
esintisinin ortasında aklıma düştü ilk mısra…Vapurda sessiz bir köşe bulup
yüksek sesle tekrarladım.”

EVET, DENİZ’İN, DENİZ GEZMİŞ’İN ARDINDAN YAZMIŞTI BU ŞİİRİ.

• ASILINCA

ŞİMDİ LÜTFEN BİR KEZ DAHA
OKUYUN VE AĞLAYIN, İSTERSENİZ,MÜJGANLA.