Anlamıyoruz birbirimizi. Çünkü anlamak istemiyoruz. Çünkü amacımız birbirimizi anlamak değil, ikna etmek; düşüncemizi kabul ettirmek ve masadan gol atarak kalkmak.
Siz gördünüz mü bilmem. Ama ben bu yaşıma kadar hiçbir tartışmanın sonunda, “Galiba ben yanlış düşünmüşüm, sen haklıymışsın,” diyerek muarızına hak veren, haklı gördüğü için elini sıkan, tebrik eden, yanılgısını kendisine gösterdiği için teşekkür eden bir tartışmacıya rastlamadım.
Aksine masadan daha da öfkelenmiş, daha da bilenmiş, karşımızdakinin cehaletine daha da inanmış olarak kalkarız. Sadece bizim dediğimiz doğrudur.
Sözü şathiyata getirmek istiyorum..
Şathiyat, ya da şathiye tekke edebiyatında bir şiir türü. Ciddi düşünceleri alaycı bir üslupla anlatma sanatı. Okuyanda bir tebessüm uyandırmak amacıyla yazılan manzume. Tasavvufta ise sufinin kendisinden geçtiği bir sırada söylediği şeriata aykırı söz
Şathiyeler, çok kolay tahlil edilemeyecek, bazen de gerçekçi yorumlar yapıldığında kendi yanılgılarımızı da ortaya koyan manzumelerdir. Üstatlarından en büyüğü ise Yunus Emre’dir.
Bir örnek vermeye çalışayım:

Çıktım erik dalına,
Anda yedim üzümü.
Bostan ısı kakıyıp,
Derne yersin kozumu?
Erik dalına çıkıyoruz. Amacımız elbette erik yemek. Ama yediğimiz erik değil, üzüm. Sonra sahibi çıkageliyor ve ,”Neden cevizimi yiyorsun,” diye çıkışıyor. Ne kadar çok yanılgı var değil mi? Erik dalında üzüm yiyoruz ama bir de bize yanıldığımızı ve ceviz yediğimizi söyleyen üçüncü kişi var.
Erik, üzüm ve ceviz…Acaba ağacın meyvesi gerçekte ne? Erik mi, üzüm mü, ceviz mi?
“Yanılıyorum, galiba,“deme olgunluğunu gösterebilen; “O ne demek istiyor acaba,” diye daha dikkatli dinlemeye çalışan kaç kişiyiz?
BUYURUN SİZE BİR KAÇ ŞATHİYE ÖRNEĞİ…
•BİR DOSTUNUZLA OKUYUN, YORUMLAYIN; SONRA DA KARAR VERİN. HANGİNİZ HAKLISINIZ?

Bir serçenin kanadın,
Kırk katıra yükledim.
Çift dahi çekemedi
Şöyle kaldı yazını.

RANTA VERGİ DEDİK GELDİ

Bir sinek bir kartalı,
Salladı vurdu yere.
Yalan değil gerçektir.
Ben de gördüm tozunu.