Savaş tüm korkunçluğuyla sürüyordu. Bir İngiliz gemisinden atılan büyük bir
bomba Morto Koyu sırtlarındaki bir topçu birliğimizi toptan yok etti. Sadece
Seyit Ali Çavuş sağ olarak kurtulmuştu. Acı çekiyordu Çavuş. Etrafındaki gördüğü manzara korkunçtu.
Kurtulduğuna sevinmeli mi, yoksa bir şeyler yapmalı mıydı? Bataryada tek
top sağlam kalmıştı ama onun da vinci kırıktı. Mermileri namluya bir türlü
süremiyorlardı. Yüzbaşı Hilmi Bey, etrafında birilerinden yardım almak için
bataryadan uzaklaştığı sırada Niğdeli Ali ve Koca Seyit ümitsiz ve hayli
perişan vaziyette ne yapacaklarını düşünüp duruyorlardı. Ama duracak zaman
değildi. Ya istiklal ya ölümdü.
Birden Seyit Ali 257 kiloluk bombayı kaldırdı, taşıdı, topun namlusuna
sürdü ve ateşledi. Bomba Queen Elizabeth gemisinin bacasından içeri girerek
gemiyi ortadan ikiye ayırdı ve batırdı.
PEKİ KOLAY MIYDI 257 K,LOLUK BOMBAYI KALDIRMAK?
Herkes bu kadarını anlatıyor ama elbette o kadar basit değildi olay.
Mermiyi kaldırışı aniden olmuştu. Demir basamaklaratırmanırken üç kere inip
çıktı. Dizleri bükülüyor, ayakları birbirine dolanıyordu. İnlemeye başlamıştı. Yanındakiarkadaşı
Niğdeli Ali, Seyit'in göğsünden ve omuzundan gelen kemiklerinin çatırdamasını duyuyor,
hayret ve dehşet içinde seyrediyordu, Seyit’i . Ağzından ve burnundan kan
gelmeye başlamıştı. Ama vazgeçmedi ve tarihin akışını böyle değiştirdi o büyük
kahraman.
Aynı gün Çanakkale Boğazı Müstahkem Mevki Kumandanı Cevat Paşa, ödül
almıştı. Seyit onbaşıya onbaşı rütbesini veren kişiydi Cevat Paşa. O merminin
bir insan tarafından kaldırılışına bir türlü inanamıyordu. Bir kere de kendi huzurunda
kaldırmasını istedi. Denedi Seyit, ama başaramadı.
İyi de, o zaman nasıl başarmıştı.
Cevap kolay: Mevzubahis olan vatansa, her Türk muhtaç olduğu kudreti
damarlarındaki asil kanda buluyordu.
PEKİ, YA O RESİM DİYECEKSİNİZ.
O top mermisi orijinalinin ahşaptan yapılmış bir modeliydi ve resim tarihe
bir belge bırakmak için sonradan çekilmişti.
RAHAT UYU BÜYÜK KAHRAMAN VE RAHAT UYUYUN ÇANAKKALE ASLANLARI.
