Ülkemizin önemli tarım alanları var.

Adana yöresinin topraklarının sözünü etmek bile yetiyor!

Boş durmayan, bekletilme zorunluluğu olmayan, yorulmayan Çukurova toprakları…

Akla gelen her tür ürünün kolayca yetişebildiği, tohumu içine almakla birlikte yeşerten gücünü…

Karpuz, mısır, buğday, narenciye, kimi tropikal bitkiler, pamuk, soya…

Yöre insanı bir yıl önce ektiği ürünün bir bölümünü ‘tohum’ olarak ayırırdı; olur mu olmaz mı kaygısı taşımadan, yerli-yabancı bilmeden, yasak-serbest yaptırımı anlamadan ekerdi.

Ardarda kararlar alındı. Sözde üretici için daha iyi olacaktı, daha çok üreteceklerdi, daha ucuza mal edeceklerdi, daha çok kazanacaklardı, toprağı daha iyi değerlendirmiş sayılacaklardı.

Öyle de yaptılar…

Uluslar arası kartellerin ürettiği, ikinci kez ekilmesi olanaksız olan tohumlar üreticilere önce salık verildi, sonra da zorlandı. Tohumlar ‘genetiği değiştirilmiş’ ‘asıl özellileriyle’ oynanmış tohumlardı. ‘Genetiği değiştirilmiş’ tohumla, verim-nitelik yükselecek, ürün zararlılara karşı daha dayanıklı olacaktı…

Toprağa, toprağın temel özelliklerine, toprakta bulunan canlılara, doğaya, ürün olarak kullanan canlılara vereceği-verebileceği zararlar üzerinde durulmadı bile; öncelik kartellerin tohumunu üreticiye kullandırmaktı; sistem başarılı oldu…

***

Tarım konusunda söylenen çok söz var.

Canlı yaşamının sürdürülebilmesi için su gibi, oksijen gibi gerek duyacağı besin; tarım.

Söz şöyle:

‘Siyasi, askeri başarılar ne denli büyük olursa-olsunlar, ekonomik başarılarla süslenmezse oluşan utkular sürekli olamaz. Ulusal ekonominin temeli tarımdır…’

Yaşamının büyük bir bölümü cephede geçmiş, uykusuz gecelerle boğuşmuş, yok olmuş bir ulusun yeniden dirilmesi için ne yapılabileceğini araştırmış, çaba harcamış, akla gelemeyecek devrimlerin yerleşebilmesi için uğraş vermiş, salt dışarıyla değil içeride oluşan başkaldırıların da üstesinden gelebilmiş, çoğu zaman ölümün soğuk yüzünü yaşamış, tüm bunlarla birlikte ülkenin tarımıyla ilgilenmiş, ekonomik kalkınması için adımlar atmış, üreticinin bilinçlenmesini sağlamış önder Mustafa Kemal Atatürk’ün sözü bu…

Ulusal, eski deyimiyle ‘milli’ olmanın koşulu tarım…

***

Ülkemizin yirmibir üniversitesinde ziraat fakültesi bulunuyor. Her birinin ‘farklı’ bölümleri, yine her birinin şu an öğretim gören öğrencileri var…

Her bir üniversitenin ziraat fakültelerinden mezun olmuş üç yıl, beş yıl, on geçmesine karşın çalışma olanağı bulamamış binlerce mezunu var…

İşin ‘en acı’ yanı, ziraat fakültesini bitiren öğrencilerin, yaşamlarında eğitim görmemiş olanlardan iş bulabilme olanakları daha çok değil; neden?

İlkokul, ortaokul, lise, ziraat fakültesi derken yaşamının üçtebiri alınan ‘eğitimliler’; iş bulabilmek için ya iktidarın kapısını çalmak, ya da bir ‘yabancı markalı’ tohumcunun, tarımsal ilaççının kapısını çalmak zorunda. Sözüm ona ‘milli’ değerlerle yetiştirilen öğrenciler; yabancının tohumunu-ilacını tanıtsın, asılsız özellikleri yaysın, ülkenin insanını-toprağını bozsun diye ‘ziraat fakültesi’ mezunlar versin!

Son yıllarda açılan onlarca üniversitenin, onlarca bölümlerinde okuyan-mezun olan, yaşamlarına ‘köy enstitüsü’ modeli yerleştirilmeyen genç kuşağı ‘hem meslek edindirmeyiz, hem iş yaptırmayış’ değil de nedir bu?

Ülkemizin tarım alanlarının ‘verimini’ artırmalarını sağlamak yerine işsizlikle boğuşmaktalar!

***

Toplumun sağlıklı olması, sağlıklı besin tüketmesiyle de ilişkilidir!

Eğer sistem, yurttaşının tükettiği besinin ölçüm değerlerini zaman yitirmeden araştırıp, değerlerin yararlı olup-olmadığına zamanında karar verme yolunu seçerse; hem yurttaşın sisteme güveni sağlanmış olur, hem de sağlıklı bir toplumun olmazsa-olmaz koşulu yerine getirilmiş sayılır.

Eğer sistem, dışalımla sağladığı ya da içeride ürettiği besini ‘hiçbir’ ölçümlemeye gereksinim duymadan, üstelik ölçüm değerlerini bilse bile tüketildikten beş ay sonra ‘sızma haberle’ gerçekler öğreniliyorsa; bununla birlikte yurtlarda, kalabalık yemekliklerde besin zehirlenmeleri, ölümler benzeri olaylar yaşanıyorsa hem yurttaş sisteme güven duymaz, hem de sağlıklı bir toplumun olmazsa-olmaz koşulu yerine getirilmemiş sayılır!

Bizde hangisi yapılıyor!

İktidarın onaltı yılda sattığı ‘cumhuriyet değerlerinin’ bedeli altmış milyar dolar! Bu yetmemiş olmalı ki, şeker fabrikalarını da satmaya çalışıyorlar, yarın o da yetmeyecek başka şeylerin adı gündeme gelecek!

Değerlerini, toprağını, boğazlarını, üretim kanallarını sat, tarım alanların bozguna uğrasın; adı ‘milli’ olsun!

İnanalım mı buna?