Ağlamak, bir tür rahatlama biçimidir. Can sıkan konu her neyse, ona bağlı kötü enerjinin dışa vurumudur. Bazılarının ağlamak için çok gerekçesi vardır, ağlamak doğaldır; bazılarının yoktur, zayıflık göstergesidir. Ancak, sanırım ağırlıklıca doğru olan; ağlamak, deşarj olmaktır. Yani o kadar ki… Ağlayın ağlayamayanların haline!

Ancak bu, alışkanlık halini aldı mı kötü. Toplumumuz buna örnek oluşturduğu üzre; bir kültüre dönüştüğünde… Tehlikeli boyutlar alıp, ajitasyonla sömürge imparatorluğuna dek sürüp gider! Mesela izlenme rekorları kıran bazı tv dizilerimiz gibi… 

Şaşırtıcı, bir bilgi aktarmak isterim. Bilimsel olarak gülmek, ağlamaktan defalarca daha kolaydır. Biz, Türk milleti olarak bunun tam zıttını nasıl olmuş da başarmışız(?) İşte, aydınların kastettiği; ‘içgüdüsel olanın güzelliğiyle, öğrenilmiş olanın doğuracağı zarar’ bu olsa gerek!

Ağlamak, ihtiyaçtır… Düşünülenin aksine; kötü enerjiyi arttırmaz, eksiltir vücuttan. Ama ilkin tabii ki! Fakat tekrar etmek gerekirse; alışkanlık hali almış bir ağlama durumundan bahsetmiyorum. Mevcut acının, duygularla gözler arasındaki paslaşmasından yansıyan şeklini baz alıyorum.

Ağlamaktan utanmayın… Eğer içinizden gelen buysa, tutmayın kendinizi! Vücudunuzun verdiği mesaj: ‘Senden çıkmak istiyorum’dur! Hafızanızı biraz zorlayın… Aptallar gibi ağladığınız o kasvetli gecenin sabahını bir düşünün. Ne kadar da huzurlu ve hafiftiniz… Çünkü acınızı kabullenip, egolarınızı tatmini reddetmiştiniz. Ve onu, hakkını vererek, son damlasına kadar yaşamıştınız.

İslamiyetteki ‘yas’ kavramına dikkat çekerim… Orda bize, ölenin ardından; çok abartmamak kaydıya sükunete çekilmemiz ve acımızı yaşamamız tavsiye edilir.  Bu, aslında meditasyon niteliğinde bir süreçtir. Ne kadar da doğru, baktığınızda… Çünkü acıyı zamanında yaşamak gerekir, hem de doya doya… Bunun nedeniyse gayet açık… Şayet zamanlı yaşamaz ve yapıştırma bir güçlü kişi tavrı takınırsak; akışı bozar ve ruhun sindirim mekanizmasını sekteğe uğratırız.  Bu da kabızlığa sebebiyet verir. Evet… Acıların kabızlığı! Ve bir başka zamanda muhakkak sizden çıkması gerekir, bu kez de; çok daha acıtarak, gitmesi gerektiği yere gider! Çünkü o; insanlığa ait olsa da, insana ait değildir…

Biliniz ki… Acılar, insanın fahişesi gibidir… Gelir ve gider… Ama asla bizde kalmaz!