Önce iki kısa bilgi…
24 Ağustos 1925’te Atatürk, İnebolu’yu ziyaret etmek istedi. Halkla tanışmak, konuşmak, onları dinlemek, sohbet etmek istiyordu. Uygarlık sohbetleri yapacaktı. “Medeniyet öyle kuvvetli bir ışıktır ki, kendisine bigane kalanları, yakar, mahveder,” dediği yer burasıydı.
Üç gün kaldı, İnebolu’da. İnebolu üç gün, üç gece bayram yaptı. Fener alayları düzenledi. Her gün sohbetler yapıyordu. Kadınlı erkekli… Bir toplantının açış konuşmasını bir genç yaptı. Dedi ki, “Ey, sevgili Gazimiz, eğer gösterdiğiniz yoldan geriye dönersek, milletimizin vebali üstümüze olsun. Siz bizim örneğimizsiniz.”
Gazi cevaben yaptığı konuşmaya, “Efendiler..” diye başladı. Sonra da açıkladı neden efendiler dediğini. Bu hem Hanımefendiler, hem de Beyefendiler demekti. Sonra devam etti:
-“Ben şimdiye kadar millet ve memleket hayrına ne gibi hamleler, ne gibi inkılaplar yapmışsam,hep halkla temas ederek, onların bilgi ve sevgilerinden kuvvet ve ilham alarak yaptım. Şimdiye kadar yaptığımız işlerde, aldığımız kararlarda ALDANDIĞIMIZ ve millet aleyhine çıkan hiçbir şeyimiz yoktur.”
Salon adeta yıkılıyor, halk hep bir ağızdan bağırıyordu.
-“Asla aldanmadınız, asla. Asla…” (Tek Adam- 3.Cilt-Sayfa:230)
Halk için yapmak, sonra yapılanların hepsini halka malederek halka bağışlamak…İşte onun liderliğinin ve inkılapçılığının sırrı.
Onun çağında, Avrupa’da milletlerin önüne düşen, hatta milletlerinin uyuyan kudretlerini uyandırıp zaferler kazanan başka lider yok muydu? Vardı, elbet. Ama onlar yapılanları kendilerine mal edip, kendilerini insanüstü varlıklarmış gibi halktan koparıp, milletlerinin kalbine yerleşecek yerde, milletlerinin sırtına tünediler. Sonra da bir cenaze töreninin ardından milletlerinin anılarından, hafızalarından silinip gittiler.
OYSA ATATÜRK, ÖLÜMÜNDEN 82 YIL SONRA, HALA:
ÇÜNKÜ O;
