İkili sohbetlerde genellikle dinlemeyi tercih ederim. Özellikle de karşımdaki insan her bakımdan dolu biriyse ya da belli bir konunun uzmanıysa ondan alacağım bilgi benim için çok değerlidir ve bıkıp usanmadan pürdikkat dinlerim.
Bazen soru yöneltir bazen de kendi fikrimi söylerim. Ancak dinlemek beni daha fazla mutlu eder.
Havadan sudan günlük olaylardan konuştuğumuz anlarda ise kendi düşünce ve fikirlerimi mümkün olduğunca karşı tarafa aktarır, konuştuğum kişi her kimse sıkmamaya çalışırım.
Bu arada söylediğim şeylerin gerçek anlamda ilgi çekip çekmediğini, sohbet ettiğim kişinin beni dinleyip dinlemediğini de takip ederim.
Çünkü en hoşlanmadığım şey ben konuşurken karşımdaki kişinin başka bir şeyle ilgilenmesi, sağına soluna bakarak söylenenlerin onun için önemli olmadığı gibi bir hava yaratmasıdır. Zaten o sohbeti devam ettirmenin de bir anlamı yoktur.
Şahsen kendimi iyi bir dinleyici olarak görüyorum. Bunun yararını öğrencilik yıllarında çok gördüm.
Gazeteciliğin muhabirlik döneminde de yaptığım röportajlar sırasında karşımdaki kişiyi dikkatle dinlediğim için söylenenleri yazıya dökerken ses kayıt cihazını açmadan önce kafamdakileri yazar ardından teyit için kayıtları dinlerdim.
Bu arada sohbet ortamlarında sürekli kendisi konuşsun başkaları hep dinlesin isteyenler de var. Hatta bazıları lafı insanın ağzına tıkıyor, konuşma isteğini yok ediyor.
Böylelerini ben de dinlemiyorum. Hatta bazen dinlermiş gibi yapıp başımı sallıyorum ki konuşmaya devam etsin. Belki yorulur da bana da söz hakkı verir diye ama nafile...
Kısacası konuşmak kadar dinlemesini de bilenlerle sohbet etmek güzel şey. Ancak her yerde aynı şeyleri söyleyen, bir anlattığını defalarca tekrar eden ve bunun da farkında olmayanları dinlemek zorunda kalmak insanı tüketiyor.
Bu arada herkesin aynı anda konuşup kimsenin kimseyi dinlemediği hatta karşısındakiyle konuşurken yan tarafta konuşanları da dinleyip laf yetiştirenler de var ki o konuya hiç girmeyelim. (T.D.)