Bir gün yazdığım kitaplardan bazılarını anneme gösterdim,
eline aldı, sayfalarını karıştırdı, inceledi sonra, 'oğlum bunların
hepsini sen mi yazdın? diye sordu.

'Evet, ben yazdım, bak kapağında adım var'
dedim.

'Evet gördüm, ama içindekiler senin yazıların mı?
diye sordu, bir kez daha..

'Benim' dedim ya anne, başka kimin
olacak..'

'Yani bunların hepsine kafa yordun..'

'Evet anne, benim işim bu zaten, kafa
yormak..!'

'Yazık değil mi sana, çok yorma kendini..'

'Yok anne, yormuyorum.. Yazdıkça rahatlıyorum,
kafamı boşaltıyorum..'

'Keşke gözlerim iyi görseydi de ben de okusaydım.
Şimdi bunların içinde neler vardır, Allah bilir.'

'Herkes var anne, sen bile varsın..'

Gülerek, kitapların sayfalarını bir defa daha karıştırdı,
sonra;

'Baban da var mı?' diye sordu.

'Var var, olmayan yok..'

'İyi o zaman.. Yaz gitsin, ne yaşadıysak, ne
gördüysek hepsini yaz.. Ama kendini fazla yorma.. Demek bunların hepsini sen
yazdın..'

'Evet anne ben yazdım..'

'Yaz bakalım.......!' diye mırıldandı..

Baktım bir eliyle kitapların kapağını okşayıp, seviyor..
Sarıldım yanaklarından öptüm

(Annem kız çocuğu diye okula gönderilmediğinden okumayı
küçükken ağabeylerinden öğrenmişti. Abilerim askere gidince gönderilen
mektupları önce bana okutur, sonra da mektup kağıdını koklaya koklaya, ağlaya
ağlaya bir de kendisi okurdu..)

Annem vefat edeli tam yirmi yıl oldu.. Ben hala yazmaya devam ediyorum..