Faruk
Nafiz Çamlıbel… Büyük şair. Han Duvarları’nı bilmeyen var mı ki?
Bir
söz vardır: “Her şiir yazan şair değildir.” Zordur şair olmak ve hele şair ruhu
taşımak. Bir sevdiler mi severler. Bazen şuursuzca. Gözleri başka hiçbir şeyi
görmez, sevdiğinden başka. Unutmazlar hiçbir zaman. Yan yanayken bile özler
sevdiğini şair. Utangaçtır; söyleyemez özlediğini. Kimse duymasın ister
söyleyeceklerini. Bir de kıskançtırlar ki, sormayın. Bakmaya kıyamazlar.
Kıskanırlar kendi gözlerinden bile. Hatta…Bakar mısınız şu kıskançlığa:
Sakın bir söz söyleme... Yüzüme bakma sakın.
Sesini duyan olur, sana göz koyan olur.
Düşmanımdır seni kim bulursa cana yakın,
Anan bile okşarsa benim bağrım kan olur...
Azize
Hanımla evlidir şair. İki çocukları var. Mutlu, sevecen, sıcak bir yuva. Ne var
ki Azize Hanım hastalanmıştır. Dostu, Alaattin Yavaşça’ya danışır. Yavaşça da
yakın zamanın ünlü besteci ve ses sanatçılarından, ama aynı zamanda, kadın
doğum doktoru ve bir hastanenin başhekimidir. İlk muayenesinden sonra keyfi
kaçar Yavaşça’nın. Bir şey söyleyemez dostuna.
-“Benim
bu konularda uzman bir hocam var. Bir de o görsün, ben pek emin olamadım,” der
ve alır Çamlıbel’i arkadaşına götürür.
Hocanın
teşhisi, Yavaşça’nınkiyle örtüşmüştür.Çok geçtir daha doğrusu. Hoca,
- “Alâeddin kardeşim, durum fena.
Göğüsten başlamış tüm koltuk altını sarmış kanser. Mutlaka vücudun başka
yerlerinde de metastaz yapmıştır. Bu hastayı hiçbir şekilde ameliyat etmek
istemem. Hekim olarak ilaçlar verip ömrünün son demlerini mümkün olduğunca
ağrısız geçirmesini sağlamaktan başka yapacağımız bir şey yok,” der.
Yıkılır Yavaşça. Böyle bir haber nasıl
söylenir ki? Aslında yüzlerce,belki de binlerce defa söylemiştir benzer
şeyleri. Ya sevdiğin bir insana söylemek… Çamlıbel eşinin üzerine titreyen, ona
delice sevdalı, kırılgan, duygulu bir adam. Dünyasını Azize Hanım üzerine kurmuş
onunla ve onun için yaşayan bir şair yürek. Nasıl denir, nasıl söylenir?
Bestekar,
koluna girer şairin.
-“Gel
biraz yürüyelim üstat,` der. Başlar bin dereden su getirmeye. Bir türlü
anlatamaz. Aslında anlatamadığı zanneder. Ama anlamıştır koca yürekli
adam.
Susar şair, hiçbir şey söylemez. Bir
susuş ki feryattan daha büyük bir çığlık, çığlıktan daha büyük bir gök
gürültüsü. Yıkılır elbet.
Çok sürmez Azize Hanım’ın acıları.
Teşhis doğrudur. Ölüm son verir acılarına; arkasında dayanılmaz, hiç unutulmaz
acılar bırakarak.
Haftalar
sonra tekrar gider Alaattin Yavaşça’ya, Çamlıbel. Omuzları düşük, avurtları
çökmüş, gözleri kan çanağı gibidir. Cebinden katlanmış bir kâğıt çıkartıp,
uzatır bestekara.
. “Bunu
yazdım. Bestelersen sevinirim,” der veçıkar gider.
VE
BESTELER ALAATTİN YAVAŞÇA HİCAZ MAKAMINDA
Artık bu
solan bahçede bülbüllere yer yok.
Bir yer ki, sevenle, sevilenlerden eser yok.
Bezminde kadeh kırdığımız sevgililer yok.
Bir yer ki, sevenle sevilenlerden eser yok.
HAKSIZ MI? SEVDİĞİN ORADA DEĞİLSE;
