Evim baraj gölüne (Seyhan) tepeden bakar. Dostlar şanslı olduğumu söyler. Küçük bir bahçe ve ağaçlar arasından seyrederim gölü. Boğaziçi gibi. Ama dalgasız, sakin, huzur verici. Tek eksiğim gelip geçen gemiler.

Çok geç yatar, erken kalkarım. İstediğim için değil. Uyuyamam. Yatınca uyuyan insanlara imrenirim.

Yine erken kalktım bu sabah. Seyretmek istedim manzarayı. Ama hiçbir şey görünmüyordu. Kopkoyu bir sis. Aklıma Tevfik Fikret’in “Sis” şiiri geldi. Hani şu Aşiyan’dan Boğazı seyretmek istediğinde sisten hiçbir şeyi göremediği ve İstanbul’u halka benzettiği şiir. Herkesin sevdiği, aşık olduğu İstanbul’a öfkelenmiştir Fikret. Ve başlar söylenmeye:

“Sarmış yine âfakını bir dûd-i muannid,

Bir zulmet-i beyzâ ki peyâpey mütezâyid.”

Yani, yine ufuklarını inatçı bir duman sarmış. Sanki gittikçe çoğalan beyaz bir karanlık gibi. Karanlığın beyazı mı olur? Ama öyle hisseder Fikret. Her yer beyaz ama hiçbir şey görünmüyor. Anlıyorum Fikret’i. Şu anda ben de aynı ruh hali içindeyim. Belki sizler de aynı şeyleri hissediyorsunuzdur. Ülkem, beyaz ama karanlık geliyor bize. Devam eder Fikret.

“Tazyikinin altında silinmiş gibi eşbâh,

Bir tozlu kesafetten ibaret bütün elvâh;

Bir tozlu ve heybetli kesafet ki nazarlar”

Sanki, baskı altında bütün cisimler silinmiş gibi, bütün levhalar tozlu bir kesafetten ibaret; Bakışlar bile tozlu. Daha da kızar Fikret

Dikkatle nüfuz eyliyemez gavrine, korkar!

Lâkin sana lâyık bu derin sütre-i muzlim,

Lâyık bu tesettür sana, ey sahn-i mezâlim,

Ey sahn-i mezâlim... Evet, ey sahne-i garrâ,

Ey sahne-i zî-şa'şaa-î hâile-pîrâ!

O bakışlar dikkatle dibine işleyemez, korkar! Ama bu derin, karanlık örtü, bu örtünme sana lâyık. Çünkü sen zulümler sahnesi, sen gösterişli sahne, sen facialar süsleyicisi şaşaalı bir sahnesin.

Öyle kızar, öyle öfkelenir ki Fikret, haykırır halka benzettiği İstanbul’a

Örtün, evet, ey hâile... Örtün, evet, ey şehr;

Örtün, ve müebbed uyu, ey fâcire-î dehr!...

O büyük şaire “ Ey facia, ey şehir; örtün, ve ebediyen uyu, ey dünya fahişesi,” dedirten ruh hali ne midir? Yaşadığı istibdat, kendi ülkesinde yabancı ve zulüm altında olmak. Ama geçer o ruh hali. Ne zaman mı? Yedi yıl sonra, Meşrutiyetin ilanının hemen ertesi günü yazdığı Rücu (Dönüş) adlı şiirinde bütün sözlerini geri alır.

Şu anda saat 09:10. Gölün üzerinde sisler dağıldı. Ortalık pırıl pırıl. Ben de kendime geldim. İyiyim.

DAHA DA İYİ OLACAĞIM;

• ÜLKEMİN ÜZERİNDEKİ BU “BEYAZ KARANLIK” KALKTIĞI ZAMAN.