Tanımını bir farklı yapar herkes!
Hele şairler...
Çilek fidanından elma bekler gibi beklerler aşkın büyüyüşünü ve öyle de tanım getirirler; kulağa hoş, mantığa aykırı!
Büyütür de büyütürler, yer-gök de neymiş ki!
Bir bakmışsın önünde rükuya durulmuş; üç harflik cüce bir hece, devleşip üç ömürlük bir secde oluvermiş!
Nasıl da güzel becerirler...
Aptallık mı, abdallık mı bilinmez, ama bir başka anlatırlar şu şairler aşkı!
Tadına bir baktın mı tutamazsın artık kendini.
Öyle bir mıknatıs ki o; gücün ve hacmin ne olursa olsun çekiverir seni, yenik düşersin!
Onunla bütün, onsuz yarım olursun!
Ne kadar eksik olduğunu farkedersin birden, bu kadar eksik olduğunu düşünmemiştin ki eskiden!
Öyledir zaten...
Kişi eksik oluğunu kendinden fazlasını gördüğünde anlar hep!
Ve... Sunar kendini sana birgün, sen de kuşanırsın incilerini aşkın, ışıldarsın!
Sonra gün gelir taşıyamaz olur boynun, bir bir verirsin aldıklarını.
Aşka doymuşluğundan, aşka açlığı anlayamazsın o an!
Zaman geçer, yürek acıkır ve pişmanlıklar başlar ardından.
Ama sevgili gitmiştir artık!
Sense yapayalnız; anılarınla baş başa...
Doyur doyurabilirsen yüreği!
