Gelmiş geçmiş en rezil, en adi, en manyak insan..

Milattan Sonra 12’de doğdu. Babasının ölümü üzerine İmparator Tiberius tarafından evlatlık alındı. O da ölünce imparator oldu.

Saltanatının ilk yedi ayında vergileri indirdi, valilerin yetkilerini sınırlayan yasaları kaldırttı.   Sürgündeki suçluları bağışladı. Artık çok seviliyordu. Aşırı sevgiden akıl hastalığına yakalandı. Yatağını paylaştığı kız kardeşinin ölümü üzerine de iyice zıvanadan çıktı.

• Cumhuriyeti yıktı, Senatoyu her fırsatta aşağılıyordu. 
• İtiraz eden olmayınca tanrısal güçleri olduğunu vehmetmeye başladı. Ülkenin çeşitli yerlerindeki tanrı heykellerini sarayına taşıttı. Kafalarını koparıp, yerine kendi kafasının kopyalarını koydurttu.
• Sarayını birkaç kat büyüttü. Dalkavuklar ona tanrı diye sesleniyorlardı. Azıttı, özel rahipleri bulunan büyük bir tapınak yaptırdı. Girişine de kendi heykelini diktirdi. Sanki canlıymış gibi bu heykele her gün başka bir giysi giydiriliyordu.
• Milli bayramlarını yasakladı. Devlet mülküydü artık. Hoşlanmadıklarını öldürttü, yan baktığını düşündüklerini sürgüne gönderdi.
• Gördüğü her kadınla ve hoşlandığı her erkekle yatardı. Öylesine arsızlaşmıştı ki kalabalık bir şölende karısının yanında kız kardeşi ile ilişkiye girdi.
• İşkence, eziyet, zulüm, cinayet, kuralsızlık onun zamanında kural oldu. Çok dindar, az ahlaklıydı.
• İşkence ve eziyetten derin bir haz alıyordu. “Öyle bir vur ki öldüğünü hissetsin,” diyordu.. Bunu bazen emrederek yapıyor, bazen de bizzat kendi elini kana buluyordu.
• Ne kendisinin ne de başkasının namusuna saygı gösteriyordu.
• Sağa sola para saçıyordu. Hazine tam takır olunca tuhaf vergiler koydu, vermeyenlerin mallarına el koydurdu. Davalara bizzat kendisi bakıyordu.
• Orduya da el attı. Beğenmediği subayları terhis etti, çoğunu yaşlı diye kovdu.
• Ordunun başına geçip düzmece seferler yaptı, büyük zaferler elde ettiğini söyledi. Halbuki zafer mafer yoktu.
• Epilepsisi vardı. Belki de bu yüzden aşırı güven ve aşırı korkaklığı iç içe yaşıyordu. Bir gün tanrılara kafa tutuyor, ertesi gün gök gürültüsünden korkup yatağın altına saklanıyordu.

Kendinden öyle nefret ediliyordu ki, yalakalarıendişelenmeye başladı. Bu endişeyi hissedince, “Korktukları sürece nefret etsinler,” demeye başladı

Birgün, nefret edenler korkularını yendiler. Caligula, 41 yılı başında tiyatrodan sarayına dönerken bıçak darbeleri altında can verdi. Vuranlar vurmaya doyamamıştı, daha çok vurmaları için birbirlerini teşvik ediyorlardı. Hırsını alamayan bir asker karısı ile kızını da duvara çarpa çarpa öldürdü. İzleri o gün orada silinmişti.

 GERİYE SADECE REZİLLİKLERİ KALDI.

• KENDİSİNİ TANRI VE ÖLMEYECEK SANAN BİR CANLI TÜRÜ DAHA YOK OLMUŞTU.