Yıllardır duyduğumuz bir cümle var “Adana büyük köy”. Kulağa ilk başta olumsuzmuş gibi gelse de, biraz düşününce aslında bunun bir iltifat olduğunu anlıyor insan ve bu iltifatı hiç de hak etmiyor Adana.

Bu kent “deve kuşu” gibi demek daha doğru olur. Ne köy, ne de kent. Doğru tespit bu olur.

Köy hayatını bilen ve seven biri olarak köyde yaşadığım hissini bana vermiyor bu şehir. Şehir hayatının konforunu bilen biri olarak da şehir hayatının nimetlerini tattıramıyor bu şehir. Köyün en olumsuz yanlarını, kentin en olumsuz yanlarını bünyesin de toplamayı başarabilmiş sadece bu şehir.

Bu başarı da en az pay tabi ki şehrin ta kendisi. Tamamına yakını ise yöneticilerinde. Yol, köprü, park üçlemesinden çıkamayan yöneticilerin vizyonuyla sınırlı. Bilgi sadece üçlemede, kafalar imar da, bu da ayrı.

Nereye kadar gidebiliriz ki, bu yapıyla, bu anlayışla?

Bu kentte özlediğimiz şey, toplumun ilerisin de, vizyoner, cesur ve düşünemediklerimizi düşünebilen yönetimler ve de yöneticiler!..

Makro projeler, büyük fikirler, Adana’yı bölgenin değil, ülkenin çekim merkezi yapabilmek. Hayallerini süsleyen şey, çocuklarına bırakacakları miras değil de, geride kocaman bir Adana markası bırakmak olan yöneticiler.

Ama nerede bu yöneticiler?

Tabi ki bu, klasik anlayışla, sıradan kent yöneticiliğiyle olabilecek işler değil bizim hayallerimiz.

Gülen başkanlar, uzun başkanlar, kısa başkanlar, sessiz başkanlar, sırma saçlı başkanlar. Çeşit çeşit olsa da kalıpları yok aslında birbirlerinden farkları...

Kendilerini sadece fiziğiyle tanıyabildiğimiz, fikirlerinde bir özgünlük, yenilik ve ışık göremediğimiz başkanlar bizi ne kadar ileriye götürebilir ki?

Modern dünya kurallar, tanımlar, kriterler ve sistemler  dünyasıdır. Sadece sandıkla cumhuriyetle demokrasi olmadığı gibi, belediye kelimesi ile de şehircilik veya yaşanabilir şehirler olmuyor...

Yaşanabilir kent dediğimiz de, dünya bunun da tanımını yapmış. Nasıl mı?

Cittaslow diye bir kavram tanımlamış. Geçmişle bağını koparmamış, geleceğin konforu reddetmeyen bir anlayış bu kısaca.

Ama bu tanım küçük kentler için oluşturulmuş, fakat burdan yola çıkarak bir metropolun de ne olması gerektiğinin ipuçlarını bize veriyor.

İnsan için ama öncelikle, çoğunluk için kent tasarlamak.

Çoğunluk derken sosyal piramidin en üstünü değilde, orta ve altta ki kitleyi baz alan bir şehircilik anlayışı.

 

Yani, parası olan için değil de, orta gelir grubu olan halk için planlanmış bir yaşamın merkezi...

Neyse, bugünlük bu kadar kafa karıştırdığımız yeter...

Cittaslow, neydi sn. Başkanım?