Sultan İbrahim… Babası öldüğünde 3 yaşındaydı. Ağabeyi II. Osman'ın yeniçeriler tarafından öldürülüşüne tanık oldu. Diğer ağabeyi IV. Murat'ın öbür kardeşlerini katletmesini seyretti. Yaşadıkları dolayısıyla, sürekli bir ölüm korkusu içerisindeydi ve psikolojisi tamamen bozulmuştu. Kimilerine göre deli, kimilerine göre de hanedanını yok olmasını önleyecek eye adamdı.
Bütün hayatı boyunca ölümü bekledi. Ağabeyinin ölümünce vezir Kemankeş Kara Mustafa Paşa'nın, kendisine padişah olduğunu ve artık tahta çıkması gerektiğini söyleyince, bunun bir tuzak olduğunu ve öldürüleceğini zannetti; kapısını kilitledi.
Sonunda annesi Kösem Sultan, IV. Murat'ın cenazesini gösterdi, o da gerçekten tahta çıkacağına inandı. Çıktı da. Ama yine de bir sorun vardı. İbrahim'in hiç çocuğu yoktu. Bu Osmanlı hanedanının sona erme tehlikesi demekti. İbrahim'in derhal bir erkek çocuğunun olması gerekliydi. Toplum endişeliydi. Bu ben gidersem devlet çöker meselesi değildi. Nasıl olursa olsun bir erkek çocuk gerekliydi.
Başta anne Kösem Sultan olmak üzere, harem görevlileri padişahı cariyelerle ilişkide bulunması için yönlendiriyorlardı. Ah bir şehzade doğsa, devletin bekası kurtulacaktı. O zaman damatlarla bu iş olmuyordu.
Cinsel gücünü arttırması için padişaha verilen macunlar, ilaçlar ve otlar, İbrahim'in zihnini daha da bulandırıyordu. Neyse ki, iki sene sonra, önce şehzade Mehmet, ardından patır patır Süleyman, Ahmet, Orhan, Cihangir, Selim ve Murat doğdu. Artık saltanat tehlikede değildi.
Padişahın sağlığı git gide bozulmaya başladı. Nefesi kuvvetli bir cinci hoca bulundu. Kösem hocayı saraya çağırdı. Cinci nasıl becerdiyse, İbrahim iyileşti. Cinci ödüllendirildi, kendisine bir saray verildi, kazasker yapıldı. Yani Cinci, askerî sınıfa ait şer'î ve hukukî davalara bakan hâkim olmuştu.
Ne var ki, iyileşme geçiciydi. 1646'da Girit üzerine başarılı bir sefer yapıldı. ama ada tamamen fethedilmemişti. Kızdı İbrahim; Yusuf Paşa'yı boğdurttu. Padişah artık ne yapacağı belli olmayan, kızdığı zaman kimseyi tanımayarak masum insanları da idam ettiren korkutucu birisi haline gelmişti. Olsun, makamı da buna elverişliydi, hani
İslamda 4 kadınla evleniliyordu ama İbrahim’in 8 eşi vardı. Eşleri şehrin gürültüsünden rahatsız olmasın diye gündüz çarşıları, dükkanı kapattırır, geceleri açtırırdı. Bir ilginç husus da dev gibi şişman kadınları sevmesiydi. Kızlarağası aradı, taradı gerçekten dev gibi bir kadın buldu. Padişah adını Şekerpare koydu ve onu hediyelere boğdu. Daha sonra zavallı kadın ya Kösem Sultan, ya da bizzat İbrahim tarafından öldürüldü.
Son zamanlarda samur kürklere merak sarmıştı. İtibardan tasarruf olmazdı. Hazinede para kalmayınca samur kürk vergisi koydu. Bu da onun da sonu oldu. Hazinenin büyük kısmı hareme ve kürklere harcanıyordu. Asker ulufe alamaz olmuştu. Halk ise depremleri ve yangınları padişahın uğursuzluğuna yoruyordu. O zaman, kader planı henüz keşfedilmemişti.
Nihayet Ocak Kethüdası Kara Murat Ağa samur vergisi ödemeyi reddetti ve İbrahim tahttan indirilerek, yerine küçük yaştaki oğlu IV. Mehmet geçirildi. Ama aslında operasyon Kösem’in marifetiydi. Sarayda olurdu böyle şeyler. Son kullanma tarihi gelen, padişah bile olsa gereği yapılırdı.
İbrahim’in yurt dışına kaçacak hali yoktu ya,,, Sarayda taş bir odaya kilitlendi, kapı kurşunla mühürlendi. Odadaki dayanılmaz feryatları, duyanların merhametine sebep olunca, Kösem meseleyi kökünden halletti: İbrahim’i boğdurdu. Pratik kadındı, Kösem. Bir de ifadesini mi alacaktı ki?
ÖNEMLİ OLAN DEVLETİN BEKASIYDI. PROBLEM ÇÖZÜLDÜ.
