Genç kız, siyah çorap kıvamındaki pantolonunun(!) üzerine, göbeği görünür şekilde bir bulüz giymişti..

Saçlarını savurarak metronun; Yukarı çıkma yönündeki, yürüyen merdivenden aşağı inmek istedi..

Üstelik trabızonundan kaymak üzere!..

Şimdilerde itibar zaafiyetli, 65 yaş üstü bir amcamız; “Yapma kızım düşersin” dedi..

Vayy!.. sen misin ünlenen?..

“Terbiyesiz bunak sana ne?.. İstediğim yerden inerim..”dedi..

Amca, saygısızlığa öfkelendi..güvenlik araya girdi..bağırma çağırma derken,kız can alıcı lafı etti;..

“Benim instagramda 10 bin takipçim var..Sen kim oluyorsun, gerizekalı?”

Her şey bir yana, içim cızz! etti..

80 ve 90’lı yıllarda nacizane, kıyısından köşesinden medyaya bulaşmış birisi olarak gazeteciliğe; son “altın vuruş”a şahit oldum..

Ülkemin, tüm ulusal ve yerel basın ve çalışanlarının durumundan, bahsetmeye gerek yok!..

Birçoğu “Alçak uçuşta!..”

Patronlar; Münferit harici, tamamı; “yandaş.. ”

Eli mecbur..

”Kalem kırılır, ancak satılmaz” mazide,hoş bir seda..

Milyon tirajlarla,gazete satan çok büyük gazete çalışanı arkadaşlarımın, içi darlanmaktadır halihazırda..

Gururla adını andıkları,o güzel mabedlerini, başka göz ile görmekteler, artık!..

Amacını kaybetmiş.. Gündemsiz..Ses getirmeyen..

Manşetleri fasa-fiso..Biat içinde.. 

Beş-on bin tiraj çeken ulusal,hangi gazete çalışanını mutlu eder ki?

Genç kız, tek başına “10 bin takipçi” yapmışsa..Söz bitmiştir artık!..

“Yürüyen gazete” karşınızda!..Karekterine göre,ne yazarsa artık?..

Tiraj(!) dediğiniz şey kaybetmiştir, sosyal medyaya..

Böyle başa, böyle peruk..Neylersin?..