Sahildeki iskelenin bir kenarına yerleştirilen banka doğru yürüdük. Çay bahçesinde oturacak masa bulamayınca bari bankta biraz dinlenelim dedik.
Bank boştu ancak bizden birkaç adım önde yürüyen beyaz sakallı amca daha önce gidip aynı banka oturdu.
Üç kişinin rahatça sığabileceği bankın yan tarafı boş kalınca, amcanın yanına sığışırız diyerek, yaklaştık.
Amca, bizim de oturacağımızı anlayınca, nezaket gösterip, kalktı ve gitmek istedi. Ben, “rahatsız olma amca, üçümüz de sığarız. Lütfen otur” deyince, “tamam o zaman” deyip, geri döndü, yanıma gelip oturdu.
Seksenli yaşlardaydı. Orta boylu, dinç görünümlüydü.
Yan yana oturup da, yabancı gibi durmanın yakışık almayacağını düşünüp, “buralı mısın amca?” diyerek, sohbet başlatmak istedim.
Sanırım o da birileriyle konuşma ihtiyacı duyuyordu. “Ispartalıyım. Burada oturan kızımın yanına misafir geldim” dedi.
Kaç çocuğu olduğunu sorunca, iki kızının olduğunu, birinin Çorlu’da, birinin de İstanbul’da oturduğunu söyledi. “Damatlarım iyi çocuklar. İşleri de iyi. Geçinip gidiyorlar. Ama uzakta olunca sık görüşemiyoruz” dedi.
Eşim sağ tarafımda oturuyordu. Amcayla olan sohbetimiz onun da ilgisini çekmiş, bizi dinliyordu.
Ben “teyze nerede?” diye sormadan, o söyledi.
“Eşimi on yıl önce kaybettim. Her ne kadar çocuklar yalnız bırakmıyorsa da, insanın eşi gibi olmuyor tabii… Dile kolay elli beş yıl birlikte yaşadık. Yokluğunu her an hissediyorum.”
“Başın sağ olsun amca. Allah rahmet eylesin…” dedim.
Amcanın anlatmak istediği şeyler vardı.
“Eşimin öleceği sanki içine doğmuştu. Vefat ettiğinden bir önceki gün, benden helallik istedi. ‘Hacı, benim hakkım sana helal olsun. Sen de bana hakkını helal et. Dünya hali, bugün var yarın yokuz’ dedi. O an için anlamadım ama demek ki son anlarını yaşıyormuş…”
“Gerçekten de öyle amca. Bazı insanlar öleceğini anlayıp, yakınlarıyla vedalaşırmış.”
“Öyle oldu zaten. O gün öğle namazı için camiye gidecektim. Bana ‘Hacı çabuk dön, beni evde yalnız bırakma, ne olur ne olmaz’ dedi.
Öleceğini bilsem gitmez, namazımı evde kılardım. Aslında hastalığı falan yoktu. Demek ki ömrü o kadarmış. Döndüğümde onu iyi görmedim. Evden ayrılırken ayaktaydı ama döndüğümde yatıyor gördüm. Yanına oturdum. ‘Ne oldu?’ diye sordum. ‘Hacı, ben iyi değilim. Hakkını helal et’ dedi. Hastaneye götürmek istedim ama fazla sürmedi ruhunu teslim etti.”
Beyaz sakallı amcanın anlattıkları hem beni hem de eşimi etkilemişti. Zaten onun da göz pınarları dolmuştu. Ağladım ağlayacaktı.

Onun adına üzüldük. Eşini çok sevdiği ve onu çok özlediği, konuşurken sesinin titremesinden belli oluyordu.
Eşi için bir kez daha Allah’tan rahmet dileyip, “Mekanı cennet olsun amca. Vedalaşarak ayrılmışsınız. Anlaşılan o da sizi çok seviyormuş…”
“Evet, severdi rahmetli. Son zamanlarda da sık sık rüyalarıma giriyor. Hemen hemen her gece görüyorum. Dünkü rüyamda onu ağlarken gördüm. Üzüntülüydü. Acaba ben böyle geziyorum, çocuklarla gülüp eğleniyorum diye mi üzülüyor?”
Gülümsedim. “Sanmıyorum” dedim, onu rahatlatmak için. Galiba, vicdan yapıyordu kendi kendine. “Rüyalar tersine çıkarmış. Siz çocuklarınızla birlikte olduğunuz için o da mutlu olmuştur. Sizin yalnız kalmanıza üzülmüştür, o yüzden sizi ziyarete geliyordur. Yanlış yorumlamayın rüyanızı…”
“Belki de öyledir” dedi.
İkimiz de sustuk. Bu arada çocukları yanımıza geldi. İki kızı, damatları ve bir torunu önümüzde durup, bize selam verdiler. Büyük kızı yaklaşınca, 'amcayla sohbet ediyorduk” dedim. “Evet, babam sever sohbet etmeyi” diye karşılık verdi. Sonra bize iyi günler dileğinde bulunup, amcaya, “baba gidelim istersen” dedi.
Amca oturduğu yerden kalktı, bize iyi günler diledi. Çocuklarına karıştı, yavaş adımlarla yürüyüp, gittiler…”
Bir süre arkalarından baktık… Eşim “Allah kimseyi yalnız bırakmasın” dedi.
“Neyse ki çocukları var. Ama insanın eşinin yerini hiç kimse alamaz” diye karşılık verdim. Ardından biz de kalkıp, el ele eve doğru yürümeye başladık.