Deniz kenarında normal olan herkes denizi seyreder.

Bense kıyıdaki çocuk parkında ki salıncaklara kaydıraklara takıldım, yine kendimce normal olarak.

Oyuncakların plastik parçaları pırıl pırıl iken, metal kısımları deniz havasından olsa gerek çok fazla korozyona ve pasa maruz kalmış, yüz yıllık metaller gibiydiler.

Denizde içinde yıllanmış sonrasın da gün yüzüne çıkmış birer parça gibi duruyorlardı.

Aralarında ki fark siyahla beyaz, geceyle gündüz gibiydi.

Hayat eşit davranmıyor bize belki de, ama yine de umudumuzu yitirmeyelim.

Plastiğin ucuzluğu mu uzun ömürlü yapıyor onu, yoksa esnekliğimi?

Peki demir sandığımız kadar güçlü değil mi? 'Demir gibi güçlü' diye örnekler verirken büyükler yoksa kandırıldık mı bizde?

Kim güçlü, kim değil?

Tarih ne firavunlar, yavuzlar, karunlar gördü ama şimdi yoklar.

Güçlü diye anlattı tarih onları, güçlü ama sadece sınırlı bir zaman diliminde!

Güç zamana bağlı ise gerçekte var mı yok mu öyle bir güç.

Pir Sultanlar, Yunuslar, Bedreddinler yok mu oldular peki tarih denilen zaman diliminde.

Spartaküs hiç yaşamamış olabilir mi?

Hayatta hep sonradan olanları sevdim, tilkinin kurnazlığında kargayı sevdim, tavşanla yarışında kaplumbağa’cı oldum. Şerefli yenilgileri değilde, 8 gol yiyen kova Yaşar'ı sevdim ben.

İflah olmaz bir muhalifim.

Paylaşılmayan zenginlik ve iktidar hiç cezbetmez beni, 'gezi'yi ve gezi ruhunu çok sevdim, saray şovlarından daha çok, Yavuz Bingöl’lere karşı hep Sıla’cı olacağım.

Bugünler çabuk geçer, sınırılı zaman dilimlerinden daha büyük düşünmeli insan, geçmişi bilip geleceğin büyük ütopyasında yerini hayal etmeli.

Barış içinde kardeşçe, yeryüzü cennetini hayal etmeli.

Güç hayal edenlerde, güç iyilikde, güç paylaşmakda, yarin dudağından gayri herşeyi...

 

muzaffer.mete@mail.ru