Hasbelkader bir zamanlar faal gazetecilik yaptım..
İsimleri tek tek anlatmama gerek yok.. Her birisi çok kıymetli
ve mesleğini hakkıyla yapan gazetecilerle aynı heyecanı
yaşadım..
Münferit de olsa, yamuk olanlar vardı, ancak onları camia bir
şekilde terbiye ederdi.. Elbetteki ahlakı değişmezdi ama,
ehvale uyum sağlar, idare edilip, itibarı ciddiye alınmazdı..
Ulusal yayın yapan gazeteler, gerçekten dördüncü güç olarak
ülkenin siyaset, sanat, ekonomi, magazin, spor ve ahlak
üzerinde etkin söz sahibiydi..
Lokomotif gazete her zaman Hürriyet'di.. Ardından (kısa
süreli) Güneş.. Milliyet, Tercüman, Sabah.. Günaydın ve
türevleri gibi, bulvar tabir ettiğimiz gazeteler sıralanırdı..
Cumhuriyet, tirajı az ama ağır abiydi..
Günlük bir milyon ve üzeri (70 milyonluk nüfusta) baskı yapan
Hürriyet’i bir gün okumayan eksiklik hissederdi..
Sonra ne oldu?
Bu önemli mecra, sahipleri, bireyleri ile birlikte tek tek
deforme edilip el değiştirildi..
Havuzlar kuruldu, baraj yapıldı, dereler susuz bırakıldı..
“yandaş” adı altında, gazeteciliğin tabiatına aykırı bir durum
ortaya çıktı..
Ülke yanarken bu en önemli medya ve gazetecilerimiz(!)
saçını taradı..
Ankara’da, İstanbul’da,Suruç’ta yüzlerce insan öldüğünde
manşetlerde, leydi Diana’nın haberleri yer aldı..
TV ise,festival tadında ayrı bir mecraya dönüştü..
Penguen belgeselerini hayretle izledik burada..
Tartışma proğramları ve konuşmacılar, kurulmuş seneryolarla
ahkam kestiler..
Biz de yedik yutkuna yutkuna..
Birkaç medya organı dışında insanlar gazete okuma ve tv
İzleme kültüründen vazgeçti..
Nereye çevirse kıçı “yandaşa” döndü.. Dönmeyenler için
söyleyeyim;
Kelebek görünümlü, ruhaniyet kısvesine bürünmüş, içinde
“irin” kokan, tetikçi ve rüşvetçi gazeteciler(!) türedi..
Dinini sorgulamayı “ar” ve “şirk” bilenler, omuz silkelemeye
tevasül edip, caminin hocasına küstüler..
TV’de, ayşecik filimleri..
Gazeteler ise; cam silme için daha aranır oldu..
Pırıl pırıl.. Ülkem gibi(!) tertemiz camdan izliyoruz güzel
vatanımı..
