Akşam, mahallenin üzerine yavaşça inerken kapıların seslerini duymaya başlardım.

Yorgun argın evlerine dönen babalara açılan kapılar…

ve kapanan kapılar…

Ve sonra evlerde neşeli bir koşuşturma başlardı.

Yemek telaşı.

Mahlutanın, eşkili bamyanın, çok sevdiğim yaprak sarmasının kokusu gelirdi burnuma.

Kimlerin hangi yemeği yaptığını bilirdim.

Çünkü sofralarına otururdum.

Ama en çok Mine ablanın Adana usulü balcan dolmasını severdim.

Bunca yıl geçti aslında dolmayı değil de Mine ablayı mı severdim ben?

Sanırım öyleydi.

Her neyse…devam edelim.

Pencereler ardı ardına aydınlanırdı.

Evlerden şarkılar, türküler yayılırdı mahalleye.

O şarkılar, o türküler mahalleyi şöyle bir dolaşır sonra gecenin sessizliğinde yitip giderdi.

Bendeki bu türkü tutkusu o günlerden hatıradır.

Cabbar abi, rakısını yudumlarken pikaba koyduğu 33’lük plaktan Münir Nurettin’i dinlerdi her akşam.

En sevdiği şarkıydı ” Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın”

Cabbar abi, insanın yüreğini dağlayan içli sesiyle eşlik ederdi şarkıya.

Ne zaman bu şarkıyı dinlesem o güzel insan “Tornacı Cabbar Abi” düşer aklıma.

Yıldızlar yağsın üstüne, huzurla uyusun.

Posta İdaresi’den emekli Rasim Amca da Muzaffer Akgün tutkunuydu.

Saatlerce onun türkülerini dinlerdi.

Duyduğuma göre refikası Cemile teyze bu türkücü avradı/kendisi öyle diyormuş/ kıskanırmış.

Bu sokağın bizleri ayırdığına bakmayın yüreklerimiz öylesine yakındı ki birbirine..

İç içe hayatlar yaşardık.

Bir tas çorba giderdi hasta Hacer teyzeye.

Rüstem Amca’ya, karakuş tatlısı.

Pakize Teyze’ye eşkili bamya.

Tabii bir tabak bulgur pilavıyla birlikte.

O da bize koca bir tabak biber turşusu gönderirdi.

Neşeyle, içtenlikle paylaşırdık

Ekmeğimizi de,

hüznümüzü de,

coşkumuzu da.

10. Kattaki hücremden çıkıyorum.

Asansöre biniyorum.

Sonra ki katta son derece şık bir kadın da biniyor.

Gözgöze gelmemek için başlarımızı tavana kaldırıyoruz.

Tedirgin, kısa ve sessiz bir yolculuk.

Aklımda bir soru.

“Kim acaba?

Aydın Sihay

—————————————————-

Adana / Sarıyakup Mh.