Turgut Özal “benim memurum işini bilir” dediğinde sürecin bu noktalara geleceğini çoğu kimse öngöremedi.

Kapı komşusunun derdiyle dertlenen Türk toplumu,’83 den sonra, “her koyun kendi bacağından asılır” egoizmine yelken açtırıldı.

Siyah beyazlı tek kanal televizyonlar, renkli ve çok kanala geçtiğinde milli gelir artmış kadar sevindirildi bu toplum.

Bu tarihden sonra ahlak “OUT”, ilkeler out, dürüstlük out, toplumsal düşünce out oldu. Dışlandı, yok sayıldı küçümsendi. Ahlaklı olmayı, komşuluk bağlarını özendiren tv dizileri, bilgi yarışmaları hepten out oldu.

Para, şan, şöhret, çıplaklık, hayali ihracat, futbol, aptal sarışınlık, bilgisizlik “İN” oldu, prim yaptı.

Liyakat torpilin gerisinde kaldı. Devlet üniversitelerinde hak edilmiş diplomalar, paralı imitasyon diplomalara yenildi.

Özelleştirmeler ekonomik başarı, devletcilik gericilik sayıldı.

Tekel fabrikasına tekstil mühendisi müdür yapıldı, şeker fabrikasına emekli general müdür yapıldı.

Ülkenin 60 yılını karalamak çağdaşlık, 10 yılda 10 milyon genç yetiştirmek gericilik sayıldı.

*  *  *

Birer birer sistemin çarklarında yok ettiler aydın, vatansever, ilkeli-dürüst insanları.

Yaşam hakkı tanımadılar, ülkesini sevenlere.

Ülkeyi adım adım gericiliğe, karanlığa sürüklediler.

Direnmek mümkün değildi, ya onlar gibi vatanı peşkeş çekecektiniz, yada ses çıkarmayacaktınız olan bitene en hafifinden yaşamak için.

Karşı gelmek asla.

*  *  *

Ülkenin sağı ilk bayrak tutan oldu herzaman ki gibi bu süreçlerde. Sol, bir özgüvensizlik içinde, sağın bir bildiği var noktasından, ileri bir formül üretemedi.

Üretecek bilgi ve beyin, direnecek örgütlülükde bırakılmamıştı aslında 12 eylül zindanlarında.

Formül ve hedef belli “Küçük Amerika”, bu idi vaat edilen bize.

Bir fragman gibi, sadece 30 sn’lik bir reklam filmi misali. Kaderimiz reklamın ötesine geçirilmemek ama, tadımlık Amerika ve demokrasi hayali.

Savaş, düşmanlık, cahillik ve karanlık önümüze konan.

Hayaller Amerika, gerçekler ise Pakistan, Afganistan, Irak ve Suriye.