Yaşının sekseni geçtiğini düşünüyorum ama yürüyüşünden bedeninin, konuşmalarından da zihninin hala dinç olduğu belli.

Hemen hemen her gün ağır adımlarla bizim evin önündeki sokaktan geçiyor. Ya giderken ya da gelirken karşılaşıyoruz. Veya balkonda otururken görüyorum.

Kendi halinde biri. Kılığına kıyafetine de çok dikkat ediyor. Takım elbise giymeden dışarı çıkmıyor. Kravatı ile kasketini de takıp, öyle gidiyor gideceği yere.

Onu birkaç kez ana caddenin kenarındaki çay bahçesinde gördüm.

Genellikle mahallenin yaşlılarının takıldığı belediye çay bahçesinde oturup, gazete okuyor, arkadaşlarıyla sohbet ediyor. Demek ki gününü geçirmek için oraya gidip geliyor.

Adını bilmiyorum. Ama sık sık karşılaştığımız için yüz aşinalığı oluştu. Bir defasında da ayaküstü kısa bir konuşma geçmişti aramızda.

Birkaç gün önce marketten dönerken karşımdan geldi. Yine ağır ağır yürüyordu. Takım elbisesi üzerinde, kravat ve kasketini de takmıştı.

Onu bu şekilde görenler sanırlar ki her gün hazırlanıp, belli bir mesaisi olan işine gidiyor.

Benden yana baksa selam verecektim ancak o parkta oynayan çocuklarla konuşmayı tercih etti. İkisi kız, üç çocuk parkta oynuyordu. İlkokul yaşlarındaydılar.

“Gelin bakalım buraya” diyerek, çocukları yanına çağırdı.

Kızlar önde, daha küçük görünen erkek çocuğu onların arkasındaydı.

Erkek olana, “söyle bakayım, büyüyünce ne olacaksın?” diye sordu.

Çocuk hiç duraksamadan, “futbolcu” diye cevap verdi.

“Olmadı şimdi” dedi. “Futbolcu olup da ne yapacaksın, doktor ol sen. Daha kolay iş bulursun. Ben emekli eğitimciyim. Benim öğrencilerimin çoğu doktor oldu” dedi.

Bir iki adım ötede durmuş onları izliyordum.

Kızlardan biri araya girip, “klasik soru; büyüyünce ne olacaksın? Beklenen cevap; doktor…” dedi.

Emekli öğretmen, “doğru tabi” dedi, yürümeye başladı. Yürürken konuşuyordu; “doktor olun siz, doktor…”

Geçtiğimiz günlerde aynı soruyu ben, apartmanın bahçesinde oynayan komşu çocuklarına sormuştum. İlkokul ikinci sınıfta okuyan kız çocuğu “çocuk doktoru olacağım” diye cevap verdi. Üçüncü sınıfa giden erkeklerden biri “tiyatrocu”, diğeri ise “futbolcu” dedi.

Sınıf arkadaşları olan kız çocuğunun cevabı ise; “ben daha ne olsam diye düşünüyorum” oldu.

“İnşallah istediğinizi olursunuz” dedim, balkondan içeriye geçtim.

Sonra kendi öğrencilik hayatımı düşündüm. İlk ve ortaokulda okurken doktor olmayı hayal ediyordum. Teknik lisede ise makine mühendisi olma yolundaydım. Üniversite sınavında önce sosyal bilgiler öğretmenliğini kazandım. Orada bir yıl okuduktan sonra hukuk fakültesine geçmek için yeniden sınava girince kendimi gazetecilik okulunda buldum.

Neye niyet neye kısmet… Adana’dan İstanbul’a doğru yola çıkan birinin, otobüs sürücüsü gece yolu şaşırınca kendini Konya’da bulması gibi bir şey.

Kimse de demedi ki, “bu çocuğun şu yeteneği var, bunu yeteneğine göre eğitelim. Hem sevdiği mesleği yapsın hem de başarılı olsun.”

Sen istediğin kadar şu, bu olacağım de…

Emekli öğretmenin arkasından bakıp, “ah hocam ahh!” dedim, içimden… Kimse hayat yolunun nasıl başlayıp, nasıl devam edeceğini önceden bilmiyor ki…