14 yaşında vuruldu,15 yaşına kadar komada kaldı ve bugün 16 kilo olarak hayata gözlerini yumdu Berkin.Ekmek almaya çıkmıştı evden ki öyle olmasaydı da ne fark ederdi ki ? Masumiyetini hiç edecek şey haksızlığa zulme direnebilme cesareti gösterebilmesi miydi ? Neden bu ülkenin içten pazarlıklı bireyleri kalkıp da ‘’ İyi olsa da (ki zaten öyleydi) kötü olsa da o daha bir çocuktu lanet olsun böyle işe içimiz kan ağlıyor ‘’ diyemedi ki ?
Bugün bir birey olarak bir insan olarak bu küçük bedenin öldürülmesine,çocukluğunun elinden alınmasına,yaşam hakkına göz göre göre kast edilmesine tepki göstermek için ne bir dine,ne bir ideolojiye,ne bir ırka,ne bir renge sahip olmamın önemi yok.
Berkin Elvan’ın ölümüne üzülebilmek için tepki gösterebilmek için ‘’insan’’ olmam yeterli.Onun henüz bir çocuk olduğunu kavramış olmam ve benim de bir zamanlar çocuk olduğumu biliyor olmam yeterli.
18 yaşındaki kardeşimi,evde yemek pişiren annemi,iş yerinde alnından ter akan babamı gözümün önüne getirip empati kurabiliyor olmam yeterli.Ve ben bir insanım yanlışa dur demeyi bilecek kadar insanım bir gün hakkımı savunmak adına çıktığım bir eylemde ya da sabah okuluma gitmeden önce çayın yanına ekmek almaya gittiğim marketin dönüşünde kafama bir kurşun yahut bir gaz bombası yiyerek ölebilirim bu ülkede ! İşte bunu biliyor olmam yeterli.
Hoşçakal Berkin,hoşçakal Küçük Prens.
Senin uçuramadığın uçurtmaların ipleri katillerinin boğazına dolansın !
Sen rahat uyu …
Enis ARARAT
#berkinelvanölümsüzdür
