Gazetecilikte bazı anlar vardır. Bir fotoğraf çekersiniz, o fotoğraf sizi hayatın içine çeker. Ramazan ayında çöplükte çocuklarıyla ekmek toplayan bir kadını çekersiniz, o kadın ve çocuklar sizi insanlığınızdan utandırır.
Geçtiğimiz perşembe günü iftar saatinde tesadüfen çekilen fotoğraf önce Adana’nın ve sonra Türkiye’nin ayıbını şamar gibi indirdi suratımıza. İş dönüşü evin önünde bekleyen çocuklarının ‘bizi parka götür’isteğine kayıtsız kalamayan gazeteci bir babanın objektifine takılan fotoğraf tam anlamıyla ‘İNSANLIK AYIBI’ydı. Yüreğirli onurlu bir annenin 3, 5 ve 7 yaşındaki çocuklarıyla çöp konteynerlerinde aradığı AŞ, İŞ ve EKMEK altüst etti vicdanlarımızı.
Ayakkabısız, kirli elbiseleri ama tertemiz yürekleri ve UMUT dolu bakışlarıyla gözleri dolu dolu eden çocukların görüntüleri kimleri ağlatmaz ki! Kimler kayıtsız kalabilir bu trajediye.
Kimler utanmaz ki!
Evet. Ben utanıyorum insanlığımdan.
Otellerin klimalı geniş salonlarında gerile gerile iftar yemeği yedikten sonra “Biz fakirin fukaranın yanındayız” diyenleri gördükçe insanlığımdan utanıyorum.
Siz fakirin fukaranın yanındaysanız, ekmek arayan bu kadının çocuklarıyla çöplükte ne işi var.
Bu şehrin valisi, bu şehrin belediye başkanları, bu şehrin hayır dernekleri, bu şehrin zenginleri…
Siz fakirin fukaranın yanındaysanız, bu aile çöp konteynerlerinde ne arıyor?
Kime ne anlatıyorsunuz?
Bu manzarayı gördükten sonra insanın bu şehrin valisine bu şehrin belediye başkanlarına, “Her gün değişik, farklı ve lüks yerlerde iftar açacağınıza, devasa posterler bastırıp laf salatası yapacağınıza bir gün de kenar bir mahalleye gidin. Bir garibanın sofrasına oturun. Sorun bakalım. O mahallede kim aç kim tok. Kimin ihtiyacı var” diyesi geliyor.
Deri koltuklara oturup, “Ramazan geldi hoş geldi” demekle bitmiyor bu iş.
Ya siyasi partilere ne demeli. Gazetelerde boy boy haberleri çıkan siyasilere…
“Biz halkın içindeyiz” diyorsunuz, “Biz halkla beraberiz” diyorsunuz.
Siz halkın içindeyseniz, çocuklarıyla çöplükte ekmek arayan kadın sizin nerenizde!
Ev demeye bin şahit gerektiren harabe bir yapıda, kapısız, bacasız, penceresiz, ELEKTRİKSİZ, SUSUZ, çöp toplamaya gittiği 3 çocuğundan hariç evde bekleyen 4. çocuğuyla, sağır-dilsiz, kolu sakat bir eşle adeta çöplüğe attığınız 34 yaşındaki YILDIZ ANA sizin vicdanınızın neresinde!
Neresinde beyler!
İftar vakti geldiğinde bu kadını düşünüp insanlığımdan utanıyorum.
Siz utanmıyorsanız afiyet olsun.
ADANA BASININA TEŞEKKÜRLER
Yüreğir Aksantaş TOKİ Konutları’ndaki çöplükte çocuklarının geleceğini arayan yürekli, onurlu YILDIZ ANAfotoğrafını paylaşan, çalıştıkları gazetelerde -haber ve yorumlarıyla birlikte- manşetlere taşıyan, televizyonlarında ve internet sitelerinde habere geniş boyutlarıyla yer veren Adana’nın tüm yazılı ve görsel medyasına sonsuz teşekkürler.
6 kişilik yoksul bir ailenin dramına kayıtsız kalmayarak toplumu harekete geçirmek gerçek bir gazetecilik örneğidir.
SAĞOLUN.
SATIR ARASI
M.ÖMER ÜNEY
o.uney@yeniadana.net
