Bembeyaz bir ten, simsiyah saçlar, toprak rengi gözler. İşte Acem Kızı. İri gözlerini çekik çekik sürmeler süslerdi. Deli doluydu; ya da öylemi görünüyordu yoksa? Çünküher zaman bir hüzün vardı gözlerinde. Gülümserken bile örtemediği bir hüzün.
Ali ovaya çalışmaya gittiğinde hep görürdü onu. Daha doğrusu alıkoyamazdı kendini bu güzelliğe bakmaktan
Acem kızı farkındaydı Ali’nin kendine baktığının. O da gizlice başını kaldırır, bakardı taa Ali'nin gözlerinin içine. Dudaklarında hafif bir gülümseme belirir, sonra da başını öne eğerdi. Bu bakış, bu gülümseme can evinden vururdu Ali’yi.
Geceler boyu Ali Acem Kızı'nı göreceği sabahları bekler ve heyecandan uyuyamazdı. Hoş, uyumak da istemezdi ya, onu hayal etmek varken.
Artık onunla konuşmalıydı Ali. Bir gün tüm cesaretini topladı,uygun anı bekledi ve onu yalnız kaldığı zaman,
-“Dur acem kızı, korkma,” dedi.“Seni her gün izliyorum gel benim sevdiğim ol.”
Acem Kızı'nın sevinç, heyecan, korku gibi karmaşık duygular içinde, bir damla yaş aktı gözlerinde ve koşarak uzaklaştı, kaçtı Ali'nin yanından.
Ali hiçbir anlam veremedi bu gözyaşlarına.
O günden sonra, Acem Kızı hiç inmedi ovaya. Ali korktu ona bir şey mi oldu diye. ---“Yoksa…Yoksa…” diye kendine sorular sormaya çalışıyor, ama sonunu getiremiyordu soruların.
Bir zaman sonra öğrendi ki, sevdiği kız başka bir köye, üstelik yaşlı bir adama başlık parası için gelin verilmişti. Satılmıştı yani. Mal gibi.
Artık tadı yoktu yaşamanın, ne de anlamı. Günlerce dolaştı ovada amaçsız, beyhude.
Taştı duyguları, bir türkü oldu dudaklarından ve haykırdı Acem Kızı diye.
Acaba, Acem kızı duydu mu bu türküyü; ya da duyduysa, bildi mi Ali'nin bu türküyü kendisine yazdığını?
Gelin, biz duymuş gibi düşünelim ve söyleyelim bu yarım kalmış sevda türküsünü.
Çırpınıp da Şanova'ya çıkınca,
Eğlen Şanova'da kal Acem Kızı.
Uğrun uğrun kaş altından bakınca,
Can telef ediyor, gül Acem Kızı.
Seni seven oğlan neylesin canı?
Yumdukça gözünden, döker mercanı.
Burnu fındık, ağzı kahve fincanı,
Şeker mi, şerbet mi, bal Acem Kızı.
HADİ GEL DE SÖYLENME,,,
