Yaz günlerinin hüzünlü şehri.

Arnavut kaldırımı yollarda tıngır mıngır giden faytonlar,

Yaz akşamları nenemin elimizden tutup götürdüğü tahta sandalyeli Nur ve Halk sinemaları,

Nefis kazandibi yediğimiz Maviköşe ve Boza içtiğimiz Berikman pastaneleri,

Yaz geceleri cibinlik içinde uyuduğumuz toprak damlı evleri,

Çimmeyi öğrendiğimiz ganeller,

Okul yaz tatiline girince çıktığımız bağ evleri,

Turunç Ağaçlı sokakları,

Üzerinden her defasında bambaşka duygularla geçtiğim Taşköprü,

Pazar sabahları Erciyes Sinemasının ucuz10 matineleri,

Yerken mutluluktan havalara uçtuğum 25 kuruşluk şamtatlısı,

Gongu çaldığında neşelendiğim Büyüksaat,

Arasta da tadına doyulmaz kebaplar yediğimiz ve adını babamın koyduğu ve ilk tabelasını yaptığı Asmaaltı,

Nehrin kenarında neşeli türkülerin ve şarkıların duyulduğu pavyonlar,

Sessizce akıp giden Seyhan Nehri,

Toprak damlarda gökyüzüyle buluşturduğumuz gasnaklı uçurtmalar,

Cumartesi günleri şık şıkırdım giyinip gittiğimiz Alsaray Sineması,

Foto Venüs'de çekilen siyah-beyaz aile fotoğrafları,

Yaz akşamları sık sık gittiğimiz Atatürk ve Ulus parkları,

Okuldan kaçtığımızda sığındığımız 3 film oynatan Çelik ve Lüks sinemaları,

Yüreğimin binbir renkli şehri.

Ama o renklerin birer birer solduğunu görmek beni derinden yaraladı.

Aydın Sihay