Hans Christian Andersen’in bir hikayesi Kralın Yeni Elbisesi.Hikayedeki o meşhur sözü duymayan bilmeyen yok. Kral Çıplak.
Uzaklarda bir ülke…Krallıkla yönetiliyor. Kral, kendini çok akıllı sanan, giyimine kuşamına çok düşkün, bir o kadar kibirli, kendini beğenmiş bir megaloman. Sürekli aynada kendine seyreden, kendine hayran, halkını takmayan, baskıcı biri. Bir sürü hata yapar ama halk da bırakın hatalarını, en bariz gerçekleri bile söyleyemez. Söylemeye yeltenen olsa bile, dalkavukları engel olur.
Bir gün, komşu ülkenin kralı kendisini ziyaret etmek ister. Bizimki aslında hazzetmez, komşu kraldan. Ama ona da bir gösteriş yapmayı planlar ve bir terzi aratmaya başlar. Yaverlerine, “Dünya’nın her yerine haberciler gönderin, dünyanın en güzel elbisesini dikecek terziyi bulun,” der.
Bir sürü terzi gelir, gider, Kral hiç birini beğenmez. Bir gün yabancı bir kral kendi terzisini gönderir bizimkine. Terzi der ki, “ Öyle bir kumaşım var ki, öyle şık olacaksınız ki, kimse sizden gözünü alamayacak. Herkes sizi konuşacak, çok güçlü görüneceksiniz. Ve sizden önce hiç kimsede olmayacak, bu elbise.” Aslında yabancı Kral da bizimkiyle dalga geçmek istediği için kendi terzisini göndermiştir. Bizimki bayılır terzinin fikrineve hemen kabul eder. Ama terzi ekler; “Tek şartım var, ben dikerken karışmayın.”
Uzun zaman sonra, terzi bitirirelbiseyi ve giydirir Kralı. Kral aynaya bakarve üzerinde hiç elbise olmadığını, çırılçıplak olduğunu görür. Tam kıyameti koparacakken, terzi yapıştırır gerekçeyi; “Sayın kralım, bu kumaşı sadece akıllılar görebilir.”
Kibirli, mağrur, herkesten akıllı Kral, aptal durumuna düşmemek için “Çok güzel,” der. ”Gerçekten harika.” Sorar etrafındakilere. Hepsi dalkavuk ya; gerçeği değil Kral’ın hoşuna gideni söylerler. “Çok güzel efendimiz, Harikasınız oldunuz, efendimiz,” derler.Kral mutludur. Hem olağanüstü bir elbisesi vardır, hem de etrafındaki aptalları teşhis edecektir.
Beklenen gün gelir. Komşu ülkenin Kralınınziyaretigerçekleşir. Şerefine büyük bir resmigeçit düzenlenir. Kral büyük bir gururla halkın önünde yürür. Başta dalkavuklar olmak üzere, korkak halk da kendisini alkışlar, elbiseye övgüler yağdırırken, veledin biri çıkar ve “Kral çıplak,” diye bağırıverir.
Bu ilk ses, ilk kıvılcım olur; halk bu sesle cesaretlenir, kahkahalar atıp, hep bir ağızdan bağırırlar; “Kral Çıplak.” Dengelerin değiştiğini gören dalkavuklar, herkesten daha yüksek sesle bağırırlar: KRAL ÇIPLAK. Bilirler ki, artık çıkar başka kapıdadır.
En sonunda Kral gerçeği bir çocuğun haykırışı ile anlar
VE ANDERSEN’İN SÖYLEDİĞİNE GÖRE DE…
• GALİBA, BİRAZCIK DA UTANIR.
