Mona'nın telefondaki sesi heyecanlıydı, coşkuluydu.
Ve ne zaman heyecanlansa anadili İtalyanca konuşur sonra şarkı söyler gibi Fransızca'ya geçer ve sonra da Adana Türkçesiyle devam ederdi.
İşte o zaman onu anlardım.
Birlikte olduğumuz sürece ona Adana Türkçesini, deyimleri, sözcükleri öğretmiştim.
Ama hiç duymadığım sözcükler kullanır beni şaşırtırdı.
Nedenini sonradan öğrendim.
Paris'de sık sık Abidin Dino'lara ziyarete gidermiş. Eşi Güzin Dino'yla da iyi arkadaş olmuşlar.
Abidin Dino siyasi görüşü nedeniyle dedesinin valilik yaptığı Adana'ya sürgüne gelmişti.
Adana dilinin inceliklerine sahipti.
Mona ondan çok şey öğrenmiş.
Bir akşam Nazım ve Yaşar Kemal'de oradaymış.
Şarap içip içli köfte yemişler.
Hatta Nazım gülüşüne hayran olup orada şu dizeleri yazıvermiş.
"Luvur müzesinde artık canım sıkılıyor / can sıkıntısından çok çabuk bıkılıyor./ bıktım artık canımın sıkıntısından. / içimdeki bu ruh yıkıntısından"
O geceyi hiç unutamamış.
Evet telefonda "bekle beni geliyorum" dedi İtalyanca.
Heyecanla bekliyorum.
Aydın Sihay
