Oktay Akbal’ın güncel/ toplumsal konulu denemelerini bir araya getirdiği “gençler bize bakıyor” adlı yapıtını anımsadım! Evet, gençler birkaç kuşak önündekilere bakıyor, seçmen de oy verdiği partinin genel başkanına/ sözcülerine… Seksen kuşağı daha iyi anımsar, o dönemde iletişim araçları bugün gibi olmasa da; radyodan ya da gazeteden izlenen siyasetçilerin “sözleri” uzun uzun konuşulurdu! Kimi zaman büyüyen kavgalara bile tanık olunurdu! 

Günümüzde her şey sosyal medya üzerinde gelişiyor! Medya üzerinden duyurular, tanıtımlar, açıklamalar, bir adım ileri gidelim “kutlamalar” bile yapılıyor! Politikacılar birbirinin yüzünden uzak “iletişimi” seçinse, yurttaşlar da buna uyuyor! Bazı tanıdıklarıyla “hiç” bir araya gelmemeyi, konuşmamayı, görüşmemeyi yeğliyor! Aynı apartmanda, aynı katta, karşı komşuyla iletişime girmeyen kaç kişi isterseniz sayabilirim!

***

Milenyum, ya da ikibin öncesinin kuşağı Akp’den başka “iktidar”, Chp’den başka da “muhalefet” görmedi! Siyasetçileri görüyorsunuz; özellikle Kemal Kılıçdaroğlu ile başlayan bir “birbirini bilmezlik/ umursamazlık” sistemin içine çöreklendi! Yurttaş, etkilendiği/ yaşamını değiştirdiğine inandığı siyasetçiye oyunu verdi; yapacak bir şey var mı? Seçilen herkes, aldıkları asgari ücretin/ emekli aylığının on/onbeş kat maaşlarının haklarını vermek zorunda değil mi? Bunun için de “muhalefetin/ iktidarı”, ulusal geliri nereye/ nasıl/ neden harcadığını izlemesi, bir araya gelip enine/ boyuna tartışması gerekmiyor mu? 

Ama öyle olmadı! Zaten “iktidar/ muhalefetin” uzak duruşundan hoşnut! Bir de buna “yanına gitmem/ randevu almam” eklenince her şey daha da çıkmaza girdi! Adayların, seçim öncesinde bir araya gelip soruları yanıtlamasına kaç zamandır “hasretiz” düşünsenize! Yalnız siyaset mi; yurttaşın durumu ortada!

***

Bayram öncesi açıklamasında, yerel seçimde “beklenenin” üzerinde kazanım elde eden Chp Genel Başkanı Özgür Özel, “bayramlaşmak için Sayın Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı aramak bana düşer” demişti! Kılıçdaroğlu’nun tutumunu anımsayın; halkın oyuyla seçilmişlerin “küslüklerini” anlamayanlardanım!  Halkın istediği “uzak dur, yanına gitme, iletişimi kes” olamaz! O nedenli Özel’in “ön çağrısını” onaylayanlardanım! 

Bayram günü geldi, medyada yer alan habere göre herkes birbirinin bayramını kutladı, mutlaka birbirini gülümsetecek sözcükler de kullanmışlardı; gereksiz mi? Yaşanan o denli sinir bozucu/ yorucu olaylara karşın siyasetçilerin telefonda bile buluşuyor olması “dünden” bir adım “ileri” değil mi?

***

Akbal’ın “gençler bize bakıyor” sözü, yaşamımızın birçok yerinde anlamlandırılabilir! Özel’in, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı araması bir başlangıç olsun. Bundan sonra başka konular için de bir “umut” sayılmamasının önünde hiçbir neden yok! 

Bu yurdun yurttaşı her tür sıkıntı içinde debelenirken “siyasetçilerin” bir arada olmalarından, “çıkışın” nasıl sağlanacağını birlikte belirlemelerinden başka “seçenek” kaldı mı ki?