Sanki başımdan aşağı bir helke kaynar su dökülmüş gibi hissettim kendimi fotoğrafı görünce.

Mona ve Viscent Van Gogh bir fotografta birlikteydiler.

Üstelik ona geçen doğum gününde Şanzelize'de lüks bir mağazadan aldığım yeşil elbiseyi giymişti.

'Kaynar su mu yoksa fotoğraf mı daha çok yaktı seni?' diye soracak olursanız eğer fotoğraf çok fena yaktı yüreğimi.

Yüreğimle birlikte ciğerlerim de yandı.

Feleğim şaştı.

Meğer bu fotoğraf sosyal medyada dolaşıp duruyormuş da ben görmemişim.

Aslında Viscent Van Gogh'un yakın arkadaşı Paul Gaugin bana bu durumdan söz etmişti de ihtimal vermemiştim.

Ressam kıskançlığı demiştim.

Şairler ve ressamlar birbirini kıskanır ya...

Ah! ne yanılmışım.

Hemen gidip Mona'ya sormalıydım.

Evden firladım.

Ama aşağı inince ayakkabımın sol tekini giymediğimi farkettim.

Yukarı çıkınca da çorabımın sağ tekini giymediğimi gördüm..

İkisini de giyip tekrar evden fırladım.

Louvre'un önünden geçen 14 nolu metroya bindim.

Metrodakiler bana bakıp gülüşüyorlardı.

Meğer gömleğimi ters giymişim.

Ben de onlara güldüm.

Müzeye hışımla daldım. Müze görevlisi beni zor durdurdu.

Mona, şu an müsait değilim Saint-Germain bulvarındaki Cafe de Flore'da buluşalım dedi.

O güzelim gülüşüyle kafeye girdiğinde ben bir şişe şarabı bitirmek üzereydim. Gelip karşıma oturdu.

Sessizce bakıştık.

Telefonumu açıp fotoğrafı gösterdim.

'Gadasını aldığım kulağını kesip bir kadına gönderen bu delinin yanında ne işin var?'dedim.

Gülüşü daha da çoğaldı.

Anlatmaya başladı.

Meğer ilkokulu Paris'in bir mahalle okulunda birlikte okumuşlar.

Öğretmenleri Mösyö Dupont'muş.

Sanat tarihçileri. Van Gogh'un kulağını Cafe de la Gare'da hizmetçilik yapan Gabrielli adındaki kadına gönderdiğini yazmışlar.

Ama işi aslı öyle değilmiş.

Van Gogh çok haylazmış.

Okulun her yanına resimler yapıyor ve boyuyormuş. Mösyö Dupont'da onun kulağını çekip duruyormuş.

İşte o ha bire kulağını çeken öğretmenine kesik kulağını gönderip 'al yaninda kalsın sık sık çekersin' diye bir de not yazmış.

Ben Adana'dayken bir akşam yemeye davet etmiş.

Okul günlerini konuşup gülüşmüşler.

Oradaki garsonlardan biri de. gördüğünüz fotoğrafını çekmiş.

O gülümseyerek anlattıkça

Içimdeki kor ateş yavaş yavaş söndü..

'Ciğerim sahi biz ne için buluşmuştuk' dedim.

Bir şişe daha şarap söyledim.

Gülümsedi.

Kalkıp sarıldım ona.

Aydın Sihay

Paris