Dedem tam yüz beş yaşında vefat etti. Yedi çocuk sahibiydi. Üçü dedem asker olarak Yemen’e gitmeden önce, dördü de Yemen’den döndükten sonra ikinci eşinden doğmuştu. Annem ikinci eşindendi.

Dedem, annem için ideal bir babaydı. Bir Atatürk’le, bir de dedemle gurur duyardı. Bana, Atatürk’ü anlatmasa dedemi anlatır, dedemi anlatmasa Atatürk’ü anlatırdı. Atatürk’ten söz ederken, “Memleketimizi kurtarmak için ne zorluklar çekti. Tek başına tüm dünyaya meydan okudu. Allah ondan razı olsun. Bizi düşman elinde bırakmadı” derdi.

Dedem savaş sonrası evde, çarşıda, bağda, bahçede Atatürk’ten o kadar çok söz etmiş, çocuklarına o kadar çok onu anlatmıştı ki, annem ikinci baba olarak Atatürk’ü bilmişti. Ben, annemin anlatılarından dedemle birlikte Atatürk’ü de tanımıştım, hem de daha ilkokula bile başlamadan, elime defter kitap almadan.

Annem, Dedem için, “Gerçekten soyadı gibi çok bilgiliydi. Bizleri etrafında toplar, yaşadığı olayları anlatırdı. Hiçbir zaman kızmaz, dövmez, hakaret etmezdi. Öyle çok arkadaşı, dostu vardı ki... Hatırı sayılan, sevilen biriydi. Geleni gideni eksik olmazdı. Akıl verirdi, yol gösterirdi. Ağzından Allah, Kuran eksik olmazdı. Beş vakit namazını kılar, orucunu tutar, devletimizin, milletimizin bir daha o kötü savaş günlerini yaşamaması için dua ederdi. Hep ‘İyi ki Atatürk vardı da kurtulduk, yoksa hepimizi yok edeceklerdi. Bu günlerin kıymetini bilin’ diye öğüt verirdi” derdi.

Annem, babamla evlendiğinde çok gençmiş. Beyaz bir ata bindirilip, kasabadan köye gelin gitmiş. Hayatının ilk oyunu da orada kullanmış. Ama ne oy… Bir oy için az daha sele kapılıp gidiyormuş.

Seçim günü bizim köyde öyle bir hava varmış ki ortalık yağmurdan çamurdan geçilmiyormuş. Babamla annem erkenden hazırlanıp, kahvaltı bile yapmadan evden çıkmışlar.

Seçim sandığı, köyün girişindeki muhtarın evindeymiş. Islanmamak için ceketlerini şemsiye yapmış, çamurlu suların içinde bata çıka yürümüşler. Yolun bazı yerlerindeki dereleri geçerken babam annemi sırtına almış. Sonunda oy verecekleri yere ulaşmışlar.

Önce babam oyunu kullanmış. Ardından anneme eliyle işaret edip “geç” demiş. Annem yediği yağmurdan dolayı sırılsıklam. Tir tir titriyormuş. Ürkek bakmış babamın gözüne, “oyumu nasıl kullanacağım?” der gibi. Babam anlamış ne demek istediğini.

“Kağıdı zarfa koyup, sandığın deliğinden içeriye at” demiş. “Tamam” demiş annem, başıyla.

Verilen oy pusulası ile zarfı alıp, paravanın arkasında parmağını mürekkepleyip, pusulaya basmış. Ardından ikiye katlayıp zarfa koymuş. Zarfı oy sandığına attıktan sonra derin bir soluk almış.

Omuzlarının üzerinden bir tonluk yük kalkmış gibi olmuş. Aynı zamanda ilk kez oy vermenin sevincini yaşıyormuş.

Babam, onun heyecanını görmezden gelip, “hadi, düş önüme”, demiş.

Gelirken önde yürüyen babam bu kez arkada kalmış. Annemin arkada yürürken çamurda kayıp, bir yere yuvarlanmasından korkmuş. Gözünün önünde olsun istemiş.

Uzunca bir yolu geldikleri gibi bin bir eziyetle yürüyüp eve ulaşmışlar. Annemin teri saçlarından süzülen yağmur sularına karışmış. Babam bir kenara oturup havluyla ıslak saçlarını kurularken, annem kahvaltı hazırlamaya çalışıyormuş. Bu arada bir yandan da uzaktan uzağa sohbet ediyorlarmış.

Babam, “İyi iyi, hadi, oy da kullandın. Başımıza hayırlı biri gelir inşallah” demiş.

“İnşallah demiş annem, “Rahmetli babam bize ‘Atatürk’ün yolundan ayrılmayın’ diye vasiyet etti. Yoruldum ama ‘bir daha gidelim’ desen yine gider, oyumu veririm.”

Annem ömür boyu hep böyle davrandı. Bir oyunu bile heba etmedi. Bizi de öyle yetiştirdi. Şimdi bana ‘oy vereceğin sandık köyünüzde’ deseler, bin beş yüz kilometre yol gider, yine de oyumu kullanırım.