1925 yılı Temmuz ayında bir akşam. Çankaya Köşkü’nde,   Mustafa Kemal ve Latife Hanım arasında, bir kavga (!) yaşanır. Hem de malum zevatın önünde. Ve sonuç…

Latife Hanım, Ankara’dan ayrıldı ve İzmir’e, baba evine gitti. Ancak, aradan zaman geçip, sakin kafayla yeniden düşününce, yanlış yaptığını anladı. Ankara’ya dönmek istiyordu. Bu isteği Mustafa Kemal’e iletince, cevap, “Siz benden üç kere ayrılma talebinde bulundunuz zaten. Ben bu talebinizi yerine getiriyorum,” oldu ve İzmir’e boşanma mektubunu gönderildi.

Mustafa Kemal’di o. Düşünür, karar verir ve uygulardı. Ama her şeye rağmen insandı. Yalnızlık hissediyor, acı çekiyordu. Musikili akşam toplantılarında söylenen şarkılar duygularının ipuçlarını veriyor, bazı şarkıları artarda defalarca söyletiyor ve söyleyenlere eşlik ediyor, kimilerini sadece kendisi söylüyor, bazılarını sonuna kadar dinleyemiyor, yarıda bıraktırıyordu. Bazı şarkıları dinlediğinde ise gözleri nemleniyordu. 

Çok sevdiği ve etkilendiği şarkılardan biri Selahattin Pınar bestesiydi:

Gel gitme kadın, ruhumu hicranına yakma,

İnlet beni, öldür beni, ağyare bırakma,

Karşında esirim, bana düşman gibi bakma.

İnlet beni, öldür beni, ağyare bırakma.

Üç kere ayrılmak isteyen, ikisinde kocasını terk eden bir hanım son seferinde mücevherlerini ve özel eşyalarını alıp gidiyor ve alyansını bırakıyorsa, o bıraktığı kocası Mustafa Kemal’se, geri dönüş talebine nasıl bir cevap bekliyor olabilir ki? Hep, Atatürk’ün Latife Hanım’ı kovduğu anlatılır, oysa, Latife Hanım, gönderilen değil, giden kadındır ve sonucu kendisi istemiş, Mustafa Kemal de onaylamıştır

“Mâni oluyor halimi takrire hicabım.

Üzme yetişir üzme firakınla harabım. 

Mahvoldu sükûnum beni terk eyledi habım. 

Üzme yetişir üzme firakınla harabım,” demek bir başka hüzünlendiriyordu, onu.

Mustafa Kemal, Latife Hanım ile birbirlerini sevmelerine rağmen bu evliliğe devam etmelerinin bazı özel sebeplerle mümkün olamadığını ve olamayacağını düşünüyordu. Birbirlerini hala sevmelerine rağmen ayrılarak daha mutlu olacaklarına inanıyordu.

Ömrü karargahtan ateş hattına, ateş hattından karargaha, kışladan kışlaya koşmakla geçmiş bir dahi, kabına sığmayan bir adamın, bir sıcak aile yuvası, akşam evine geldiğinde, yorgunluğunu giderecek, mutluluğunu veya sıkıntısını paylaşacak bir eşi, başını okşayacak bir çocuğu olmamış. Böyle birinin mutlu olması mümkün mü? 

Latife Hanım, Mustafa Kemal ile geçirdiği mutlu, heyecanlı ve hareketli iki buçuk yılın bir ömre bedel olduğunu anlamış ve kararını vermişti. Onun için hayat, kocasından ayrıldığı anda bitmişti ve ölümüne kadar beraberliklerinin onurunu korumayı da bildi. Diyordu ki, “Atatürk ile aramızda en ufak bir kırgınlık, anlaşmazlık yoktu, politik saiklerle mecburen ayrıldık. Benim Büyük Atatürk’e karşı duyduğum ebedi sevgi ve saygı eskisinden daha ziyade olarak devam etmektedir, son nefesime kadar da böyle olacaktır.”

Mantık böyle diyordu ama, “Gel gitme kadın..” mesajına uzaktan,

“Bir bir geçiyor sevgililer gözü yaşlı. 

Son hatıra kalbimde o hançer gibi kaşlı.

Yıllar koşuyor kapkara bir ufka, telaşlı. 

Son hatıra kalbimde o hançer gibi kaşlı.” seslenişi gelince gözler ister istemez nemleniyor.

BİR MİSYONA, VATANA ADANMIŞ BİR HAYAT BİREYSEL MUTLULUĞU DA UNUTTURUYOR BAZEN.