Keşke, unutmak da hatırlamak kadar kolay olsaydı. Keşke hatırlamanın olduğu gibi, unutmanın da bir yöntemi ve metodolojisi olsaydı. Ama öyle bir duygudur ki o, unutmak istedikçe daha da çok hatırlarsınız. Unutmaya çalıştığınız sürece daha da yanar yüreğiniz. Hele anneyseniz, her gün ölürsünüz çocuğunuzla ve bir mezar ararsınız içine girmek için, yavrunuzla koyun koyuna olmak için.
Tarih:12 Mart 1995. Gazi Mahallesi'nde bir kahvehaneye silahlı saldırı düzenlendi ve 3 gün süren olaylar sonunda, 22 kişi hayatını kaybetti, yüzlerce kişi yaralandı. Hasan Ocak, gözaltına alındı ve kayboldu. Annesi, ailesi ve arkadaşları tam 55 gün Hasan'ı aradı. Sonunda Hasan'ın işkence görmüş cansız bedeni kimsesizler mezarlığında bulundu.
Hasan'ın bulunması için İnsan Hakları Derneği'nin de desteğiyle başlayan kampanya, kayıplara karşı adalet arayan bir insan hakları mücadelesine dönüştü.
İlk kez 27 Mayıs'ta, Galatasaray Meydanında oturma eylemi yapan 15-20 kişilik grup zamanla çığ gibi büyüdü. Meydan dediğimiz de aslında meydan falan değil, İstiklal Caddesi’nin Galatasaray Lisesi önüne denk gelen yerde hafifçe bombeleşmesinden ibaret.
İlham, Arjantin'deki kirli savaş süresindeki diktatörlük döneminden alınmıştı. Arjantin faşizmin pençesinde inim inim inliyordu. 30.000’den fazla sol görüşlü kişi kayıptı. Adına, "Gözaltı Kayıpları" dediler.
3 kişinin bile yan yana gelmesi yasaktı. Beyaz başörtüleriyle bir grup kadın kayıp çocuklarının bulunması için hükümet binasının yanındaki Mayıs Meydanı’nda ikişer ikişer toplanmaya başladı.
Faşist hükümet bunları, "Perşembe Delileri" veya "Terörist Anneleri" diye adlandırdı. Annelerin adalet arayışı şiddetle bastırılmaya çalışıldı. Harekete destek veren avukatlar, insan hakları savunucuları işkenceye maruz kaldı, haklarında davalar açıldı, kaybolanları arayanların kendileri de kaçırılıp kaybedildiler.
Ama faşist rejim her hafta daha çok kadının başına beyaz örtüsünü takıp meydanı doldurmasına engel olamadı. Arjantin'de düzenlenen 1978 Dünya Kupası ise Mayıs Meydanı Anneleri'nin seslerini dünya kamuoyuna duyurmalarına araç oldu. (İşte sporun barışçı fonksiyonu.)
İşte o günden beri devam eden Mayıs Meydanı Anneleri, bizim Cumartesi Annelerimizin adalet arayışı mücadelesine örnek oldu.
Birleşmiş Milletler, “Zorla Kaybedilme insanlığa karşı işlenmiş bir suçtur,” diyerek “Kişilerin Zorla Kaybedilmeden Korunmasına Dair Uluslararası Sözleşme'yi kabul ederek, 2010 yılında yürürlüğe soktu. Ama bu sözleşmeyi uygulamak için ülkenin adının başında Cumhuriyet yazması yetmiyor. Rejimin gerçekten demokrasi olması gerekiyor. Adına Cumhuriyet denilen nice faşist rejimler var.
Cumartesi Anneleri bugün 1.000’inci buluşmasını gerçekleştiriyor.
DİLERİM BİR GÜN ÇOCUKLARINA BİR MEZARTAŞI DİKMEK KISMET OLUR.
