Marketteki manav reyonundan birkaç tane limon alacaktım. Rulodan bir poşet çektim. Limon kasasının önüne geldim. Ancak biraz beklemem gerekti. Çünkü benden önce gelen yetmiş yaşlarındaki bir adam, limon kasasının önünde durmuş, limonları tek tek alıp sıkıyor sonra geri yerine bırakıyordu. Durup onu izledim.

Limonu eline alıyor sıkıyor bırakıyor, sıkıyor bırakıyordu.

Varlığımın farkında olup olmadığını bilmiyorum. Ama ben onun ne yaptığının farkındaydım.

Limonun birini aldı sıktı bıraktı, sonra ötekini aldı sıktı bıraktı... Ardından birini daha, birini daha... Baktım adam tüm limonları sıkıp bırakıyor. Üç dört taneden ancak birini beğenip, elindeki poşete koyuyordu.

Kasketli dayı nihayet bir kilo kadar limonu elindeki poşete doldurdu. Bu arada yan yana duran iki kasanın üst kısımlarındakinin tamamını sıkıp, bir de alttakileri karıştırdı.

Sabır çekip bekledim.

Her zaman bu kadar sabırlı olamam.

"Dayı sapık mısın nesin. Ne istiyorsun limonlardan?" diyecektim ama kendimi tuttum. Dayı manav reyonundan uzaklaşınca, dört tane limonu gözümle seçip, aldım poşete koydum.

Bu dayı gibiler yüzden bazen semt pazarının esnafına hak veriyorum. Her gelen domatesi, limonu böyle sıkıp bıraksa bir saatte hepsi salça olur...

Neyse ki marketlerde "biz veriyoz abi!" diyen, asabi bakışlı satıcılar yok. Olsaydı bütün limonları elleyen dayı görürdü gününü.