6 Mayıs…Deniz Gezmiş ve arkadaşlarının idam edilişin yıl dönümü. Yazmıştım daha önce. Yine yazıyorum. Gerektiğinde yine yazacağım. O yiğitlerin anılarını yaşatmak, bilmeyenlere anlatmak, bilenlere hatırlatmak hepimizin görevi olsun.
Dünyada sol rüzgarlarının esmeye başladığı yıllar. Bir jenerasyon adını tarihe “68 Kuşağı” diye yazdırdı ve bir sloganı bütün Türkiye’ye ezberletti: TAM BAĞIMSIZ TÜRKİYE.
“Türk Halk Kurtuluş Ordusu'nu” kuran, Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan yakalanmış, yargılanmış ve idam edilmişti. Sonradan “Darağacında Üç Fidan” diye anıldılar. Efsaneleştiler, değerleri öldükten sonra anlaşıldı.
Liderleri Deniz Gezmiş’ti. İşte o Deniz Gezmiş idama giderken, “Son arzun ne,’ sorusuna, “ “Bir bardak çay, bir sigara ve Rodrigo’nun Gitar Konçertosu,” demişti.son arzusunu sormuşlar ama dilek yerine getirilmemişti. Vakit daralıyormuş, o kadar zaman kaybetmenin gereği yokmuş.
Giydirdiler beyaz gömleği, gözünü kırpmadan, başı dik, darağacına yürümeden önce, ”Hadi bana eyvallah,” dedi. Asılmadan önce de, “Yaşasın tam bağımsız Türkiye,” diye haykırdı. Onları değersizleştirmek isteyen bir zibidi, “Dizleri titriyordu,” dedi. Yalan, iftira iliklerine işlemiş.
Ama aynı Deniz, bir arkadaşının cesedinin görünce hüngür hüngür ağlamıştı.
Battal Mehetoğlu idi o arkadaşı. Battal, 1947, Malatya doğumlu,4 çocuklu bir ailenin en büyük oğluydu. Babası at arabası ile taşımacılık yapıyordu. Çok parlak bir öğrenciydi, Battal. Liseyi Tire Teknik Lisesi'nde okudu. Ardından Elazığ Devlet Mimarlık Mühendislik Fakültesi'ni kazandı. Bir yıl sonra Yıldız Teknik Üniversitesi’ne geçiş yaptı. Makine mühendisi olacaktı. Burada da zekası, çalışkanlığı ve terbiyesi ile sivrildi...
Henüz 22 yaşındaydı. Kanı kaynıyordu ama kafası da çalışıyordu. Ülkesini seviyordu. Bağımsız bir Türkiye, özgür bir Türkiye, her şeyin hakça paylaşıldığı bir Türkiye istiyordu. Sol mücadelenin içinde buldu kendini.
4 Aralık 1969 günü, Nurcular bir saldırı hazırlamıştı. Hazırlık alanı olarak seçtikleri yer bir camiydi. Sabah namazını kıldılar, sonra tekbir çığlıklarıyla, Yıldız Teknik Üniversitesi’ne saldırdılar. Kapıda nöbet tutan devrimci bir öğrenci vardı: Battal. Ne olduğunu anlamadan öldürdüler, Battal’ı
Büyük ümit ve heyecanla başlayan 60’lı yıllar, kanlı bir finalle doğru gidiyordu. Battal, o yıl öldürülen 8. öğrenciydi. Battal’ın adı marşlara girdi. Saldırganlara ise yıllar sonra bir bakan, “Ağabey” diyordu. Kindar neslin temsilcisi bir aymaz:
Cinayeti duyan Deniz, hemen koştu dava arkadaşına. Bir ara Battal’ın boynundaki kolyeyi aldı; içine baktı. “Vatan sağ olsun,” diyemedi. Çünkü, kolyede genç bir kızın fotoğrafı vardı. Ayakta duramadı, Deniz. Bir duvara dayanıp kanasıya ağladı. Sadece, “Beni onun yanına gömün,” diyebildi. İdam sehpasına dimdik yürüyerek giden Deniz’in yüreği Battal’ın cesedini görmeyi kaldıramamıştı.
YARIN, RODRİGO’NUN GİTAR KONÇERTOSU.
