Nevzat Akay, 1915 yılında Kanlıca’da doğdu. Babası, ut ve kanun, annesi kanun, üç kardeşi de, ut ve keman çalıyordu. Böyle bir ortamda musiki ile ilgilenmemek mümkün değildi. Nevzat Hanım, “Bu ailede bir bestekar eksik,” demiş olmalı ki, çalışmalarını o yönde geliştirdi.
Henüz ortaokulu bitirdiği yıllarda Santuri Ziya Bey’den dersler almaya başladı. Yesari Asım Arsoy ve Sadettin Kaynak’tan da dersler alarak musiki bilgisini geliştirdi. 1939 yılında Ankara Radyosu’nun açtığı sınavı kazandı.
Sami Bey de musikiye uzak biri değildi. Güfteler yazıyor, Nevzat da o güfteleri, besteye dönüştürüyordu.
İlk bestesi Sami Bey’in kendisi için yazdığı, rast makamındaki “Ararım seni her gün derdine yana yana,” diye başlayan şarkı idi. Onu asıl şöhrete ulaştıran bestesi ise
“Doymadım sana, ağlarım” adlı eseriydi.
Nevzat Hanım’ın çok sevdiği bir arkadaşı genç yaşta sevdiği adamla evlenmişti. Mutluydular. Ama, ah mutluluklarına mutluluk katacak bir de çocukları olsaydı. Uzun süre beklediler. Ve nihayet aileye bir kız çocuğu katıldı. Katıldı katılmasına da, menenjit denilen hastalık o mutluluğu aldı ellerinden.
Acılarını tevekkülle yaşarken bir de erkek çocukları oldu. Sanki acılarını unutacak gibiydiler. Ama ne yazık ki, bu sefer de sarılık o mutluluğa da engel oldu. Kader dediler, sineye çektiler.
Çok geçmedi teselliyi üçüncü çocukta buldular. Her şey çok güzeldi… Ne var ki bir kaza, bir yaşındaki çocuğu aldı götürdü.
Nevzat Hanım, onlar kadar olmasa bile, aile dostları olarak bu büyük acıları yaşıyordu. Arkadaşının ağzından bir güfte yazdı ve onu nağmelere döktü:
Doymadım sana ağlarım, ah ederek yana yana.
Geç buldum, çabuk kaybettim, hicran oldu hayat bana.
Aldı felek, çaresi yok, acısın Allah bana.
Geç buldum, çabuk kaybettim, hicran oldu hayat bana.
O duygu insanı, Nevzat Hanım, 15 Şubat 1969 tarihinde hayata gözlerini yumdu. Bütün servetini de Darüşafaka’ya bağışladı.
BİZ DE ONA SAYGILAR SUNARAK, SADİ HOŞSES’İN BESTESİYLE ANSAK;
Ne dökmek istesem yaş var, ne çeşmanımda fer kaldı.
Bu sevdadan bana bitmez, tükenmez gam keder kaldı.
Ne canandan vefa gördüm, ne aşkından eser kaldı.
Bu sevdadan bana bitmez, tükenmez gam keder kaldı.