Bazen içinde bulunduğum anı düşünüyorum. "Buraya kadar nasıl geldim, neler yaptım ya da yapamadım?" diye soruyorum, kendi kendime.
"Nelerle karşılaştım, kimlerle mücadele ettim, kimler yoluma taş koydu, kimler el verdi?" diye, bir hesap kitap yapıyorum, kafadan.
Derin düşüncelere dalıyorum. En derine kadar inip, çıkıyorum defalarca.
Sonuç hep aynı. Değişmiyor.
Çünkü romanın kahramanları aynı, senaryo aynı, yazan aynı...
“Vazgeç” diyorum bazen kendime. "Aynı kitabı baştan sona tekrar tekrar okumaya gerek yok."
Olmuyor...
Çözülmemiş bölümler var. Yaşanmamış yerler var. Soru işaretleri var kafada.
Kırılmışlıkları, kızgınlıkları, öfkeleri saymıyorum.
Çoğunu unuttum zaten. Üstlerini çizdim.
Hiçbir şeyi, hiç kimseyi umursamadan yola devam etmek istiyorum. Yapamıyorum.
Çünkü yol da aynı, yürüyen de. Değişmiyor.
Başa dönüyor, tekrar aynı noktaya geliyorum.
Sonra soruyorum kendime, “neyin hesabını yapıyorsun? Nasıl bir sonuca varmak istiyorsun. Hayat yaşanmış, yol yürünmüş. Dünya hep aynı. Dün de yuvarlaktı, yarın da öyle de olacak!”