Ne kadar çok seviyoruz hamaseti! Bir söz kulağımıza güzel geliyorsa, mantığımıza uygun olup olmadığını hiç düşünmüyoruz. Adam çıkmış televizyona, “En kötü barış, en iyi savaştan iyidir,” diyor. Öyle midir sahi? Senin anladığın barış bu mudur? Eğer öyleyse git ve tahsil ettiğini söylediğin siyaset bilimini yeniden oku. Ama bu sefer anlayarak ve içine insanı da katarak. Tercihin savaş ve barış arasında mı, yoksa hayatta kalmakla haysiyetli yaşamak arasında mı? Böyle bir barışı özlüyorsan insanı insan yapan onur, şeref, haysiyet, namus gibi bütün hasletleri sırf savaşmamak uğruna feda ediyorsun demektir. Neden Çanakkale’de, İstiklal Savaşında yıllar boyu, yüz binlerce şehit verdik, öyleyse? Neden kendini saraya hapseden Padişahın, “Gelin, emperyalistler bize istediğini yapsın, bizi istediği gibi yönetsin, kullansın, biz onların malı olalım, yeter ki yaşayalım,” çağrısına milletçe ölümü tercih ederek karşılık verdik?
Mevcut Cumhurbaşkanının, Özgür Özel’e, “Mitingleri bırak, Ekrem’i unut, gel Ankara’da otur, genel merkezde siyaset yap, rahat et,” çağrısı bir barış çağrısı mıdır?
Hayati Yazıcı’nın Hasan İmamoğlu’na, “Ben bir dönem daha Cumhurbaşkanlığı yapayım, benden sonra Ekrem Cumhurbaşkanı olsun,” önerisi haysiyetli bir barış davetiyesi midir?
Trump’ın, “Savaşı durdurayım, Gazze’yi turistik bir belde yapayım,” teklifi dostça bir barış çağrısı mı, yoksa eşkıyanın kırk katır mı, kırk satır mı önerisidir?
Çağdaş şaki Trump’ın Zelenski’ye, “Savaşı durduracağım, sen de bana Ukrayna’daki verimli toprakları ve madenleri vereceksin,” dayatması bütün dünyanın gözü önünde bir ülkenin halkının haysiyetini yok sayması, mal yerine koyması değil midir? Bu mudur en iyi savaştan daha iyi olan barış?
Abdülhak Molla,
“Bir mesel ile cümle düvel bulur fevz ü felah.
Hazır ol cenge eğer istiyorsan sulh ü salah,” derken gerektiğinde barış için savaşmaya, canını vermeye hazır olmayanların, barış istemeye hakkı yoktur, demesi haysiyetli bir öneri değil midir?
Ezen-ezilen ilişkileri sürdükçe özgürlük, eşitlik, kardeşlik ve barış bir ütopyadır. İyi dileklerle, temennilerle barış sağlanmaz. Sadece barış yanlısı olmak da, barış getirmez. Barış, davet edildiği her yere gitmez, onu isteyenlere mücadeleyi vaat eder. Mücadele dışında barışı sağlayacak sihirli değnek bugüne kadar olmamış, bundan sonra da olmayacaktır.
Barış ancak, eşitler arasında yapılırsa, bir değer taşır. Barışı da ona muhtaç olanlar getirir.
Dinlerin ve sınıflı, sömürücü iktidarların amacı asla barış değil; mümkün olduğunca tahakküm ve siyasi fetihtir. “Yurtta sulh, cihanda sulh,” diyenler ise, o sulhun nasıl sağlanacağını yaşayarak öğrenmişlerdir. Meksika köylüsü, okuma yazma bilmeyen Emiliano Zapata, “Halk için adalet yoksa, hükümet için barış olmamalıdır,” diyerek bizim siyaset bilimcimizden daha bilge olduğunu göstermiştir.
Thomas Jefferson’un, “Barış içinde köle olmaktansa, tehlike içinde özgür olmayı yeğlerim,” sözü boş bir hamaset değildir.
Çabuk unutuyoruz, tarih asla elveda demez, görüşmek üzere der. İnanıyorum ki, “En kötü barış bile, en iyi savaştan iyidir,” diyen siyaset bilimcimiz bile yarattığı algı kadar aymaz olamaz. Kendisine Hasan İzzettin Dinamonun “Kutsal Savaş, Kutsal Barış,” dizisini tavsiye edeceğim ama okuyacak vakti olacağını sanmıyorum. Çünkü tam altı cilt. Bari Turgut Özakman’ın “Şu Çılgın Türkler”ni oku.
AMA SALINDA SENİN KADAR,
