Ali Reşat…
Henüz 14 yaşında. Namı bombacı Ali Çavuş.
Babası Ali Bey Makedonya alayında; Balkan dağlarında eşkıya avıyla görevli bir
yüzbaşıydı. Kumanova’da düşman kurşunuyla şehit düştü.
Ali Reşat
tarihimizin son büyük dramı Balkan Savaşı’nda bir Sırp çetesinin saldırısında
annesini ve kardeşlerini de yitirdi. Hayatta tek başınaydı. Sığınabileceği tek
yer, baba ocağı askeriyeydi. Babası ve bütün ailesi şehit düşen Ali Reşat
askeriyede el üstünde tutuldu. Askeriye bir aile sıcaklığıydı Ali Reşat için.
Ali Reşat’ın
barındığı birlik 1915’de Çanakkale’de görevlendirildi. Ali çocuktu ama kendini
asker sayıyordu. Ayrıcalık istemiyordu. Düşman hatlarına sızıp gözcülük yaptı.
Her görev dönüşünde İngiliz Ordusu’ndan silâh ya da teçhizat getirdi.
Hücumlarda hep
en öndeydi. Ağabeylerine cesaret veriyordu. Gece keşiflerinde düşman
siperlerine hayalet gibi sızıyor, el bombasıyla düşman cephaneliklerini imha
ediyordu.
İki kez ağır
şekilde yaralandı: Bacakları kalbura döndü, sol akciğeri parçalandı. Ama hemen
kendini toparladı. İyileşme sürecinde bile askeri kampta kaldı. Birliğini
yalnız bırakmak istemiyordu.
İyileştikten
sonra çıktığı ilk keşif görevinden Browning marka tabanca ve İngiliz dürbünüyle
döndü.
Ölümle dalga
geçen cesareti, liderlik özelliği ve başarılı sicili, İstanbul’daki Harbiye
Nezaretini ve Osmanlı Orduları Başkomutan Vekili Enver Paşa’nın da kulağına
ulaştı. Paşa bir cephe teftişinde Ali’yi çavuş rütbesiyle ödüllendirdi.
Ne yazık ki,
Ali’nin akıbeti hakkında bir bilgimiz yok. 2007 yılında Genel Kurmay Başkanlığı
Alinin fotoğrafını yayınladı. Aksiyon dergisi de fotoğrafı haber yaptı. Haberin
kaynağı, Almanya’da yayınlanan BerlinerIllüstrirteZeitung isimli haftalık
derginin 22 Ağustos 1915 tarihli sayısı idi.
Dergi Türk
ordusunun bu en genç savaşçısıyla röportaj yapmış ve Ali’nin kahramanlıklarını
da uzun uzun anlatmıştı.
VE BİZ DE
BÖYLECE..
• BU ÇOCUK
KAHRAMANIMIZIN HİKAYESİNİ YÜZ YIL SONRA ÖĞRENEBİLDİK.
KİM BİLİR;
• BUGÜNÜMÜZÜ
BORÇLU OLDUĞUMUZ DAHA KAÇ KAHRAMANIMIZ TARİHİN KARANLIK BELLEĞİNDE SESSİZCE
YATIYOR.
