GREYFRİARS BOBBY

Japonların Haçiko’sununu yazdığımı hatırlıyorum. Bu da, İskoçların Haçikosu
Yıl 1858. Edinburg’tapolis memuru John Gray’e koruma amaçlıterrier cinsi bir köpek verildi.Köpek bütün nöbetlerinde John’a refakat ediyordu. Hiç ayrılmadılar ve elbette aralarında birbirlerine kelimelerle anlatamadıkları bir sevgi oluştu. Zaten önemli olan aynı dili konuşmak mı, yoksa aynı duyguları paylaşmak mıydı ki?
Gray kısa bir zaman sonra tüberküloza yakalandı ve çok geçmeden de öldü. Cenazesi Greyfriars Kilisesi’nin arkasındaki mezarlığa kaldırıldı.
Cenazeyi takip eden günler boyunca köpek mezarlıktan, sahibinin başından hiç ayrılmadı. Oysa, köpeklerin mezarlıklara girmesi yasaktı. Kilise ve mezarlık görevlileri ne yaptılarsa olmadı, köpek bir türlü sahibinin mezarının başından ayrılmıyordu. Sadece öğlen, 13.00’de geleneksel olarak saati belirtmek için yapılan top atışını duyduğunda yerinden kalkıyor, mezarlıktan çıkıyor ve karnını doyurduktan sonra tekrar aynı yere dönüyordu.
Karnını doyurmak için nereye gidiyordu biliyor musunuz? Her öğlen, aynı saatte, top atışını duyduğunda, sahibinin gittiği Greyfriars adlı bara.
Köpeğin adı Bobby idi ve Bobyyaz, kış, yağmur, çamur, kar demiyor; beklemeye devam ediyordu.
Köpeğin bu sadakati ve sevgisi tüm Edinburgh halkı tarafından duyuldu. Doğal olarak bu sevgi ve sadakat herkesi duygulandırmıştı. Ve Bobykısa sürede yerel bir kahramana dönüştü. Artık halk Boby’nin suyunu ve yiyeceğini eksik etmiyordu.
Edinburglular toplandı, tartıştı ve sonunda mezarlıkta, sahibinin mezarının başına bir kulübe yapılmasına karar verildi.
Bobby, tam on dört yıl, hiç ara vermeden, 1872’de, öldüğü güne kadar mezarlıkta bekledi. Öldüğünde Boby’yi sahibinin yanına gömdüler ve mezar taşına, “Bu sadakat ve adanmışlık hepimize ders olsun,” diye yazdılar.
Yetmedi, Boby!nin gerçek boyutunda bir heykelini diktiler, yanına da bir çeşme yaptılar.Tam karşısında, o yıldan beri hala faal olan GreyfriarsBoby adlı barın karşısına.
KARAMSAR BİR YORUM OLACAK AMA…
• HAYVANLARIN SADAKATİNİ SIKÇA GÖRÜYORUZ DA,
• BAZEN İNSANLARIN VAFASINA ŞAHİT OLMAK DA İNSANA ÜMİT VERİYOR.

Orjinal Köşe Yazısına Git