Pembe yüzlü, yeşil gözlü, akça pakça bir kadındı Mübeccel teyze.
Yüzünden gülümseme hiç eksik olmazdı.
Daha çocukken annesi, babası ve birkaç yakınıyla Arnavutluktan Adana'ya gelip fotoğraftaki cumbalı eve yerleştiklerini, daha küçük yaşta, bir çırçır fabrikasında ustabaşı olan Hüseyin Amca'yla evlendirildiğini, ve kocasını bir kazada kaybettikten sonra yalnız kaldığını çok sonraları annem anlatmıştı bana.
Hiç çocukları olmadığı için çocuklara düşkündü ve çok severdi.
Bizler, mahallenin bütün çocukları onun çocuklarıydık.
Her bayramda önce onun elini öpmeye koşardım.
Yeni elbisesini giymiş, beyaz tülbentten baş örtüsünü takmış, gözünde tel çerçeveli gözlüğü kapıda karşılardı.
Elini öperdim.
Saçlarımı okşardı.
Ve içinde iki güllü lokum, birkaç badem şekerinin olduğu beyaz bir mendil verirdi.
Ve 25 kuruş.
Evi okul yolumun üzerindeydi.
Her sabah onu görmeden geçmezdim.
Cumbada pencerenin önündeki sedirde oturmuş, acı kahvesini yudumlarken okula giden çocuklara el sallardı.
Bir sabah göremedim onu.
Okuldan koşarak eve geldim.
Annem ağlıyordu.
Mübeccel teyze Hüseyin amca'ya kavuşmuş.
O günden sonra güllü lokum yemedim.
Aydın Sihay
Kayalıbağ/ Adana
