Her giden dost, her yiten değer alır götürür benliği... Yakışmaz ölüm, hep erkendir. Tam bir yıl önce kaybettik ‘Gümüş’ü… Aramızdan ayrılırken Öğretmenler Günü’nü seçti. Anlamlı, önemli bir gündü ama bize hüzün çöktü. Ödünsüz gazeteci, mesleki öğretmen, kısa boylu dev adam yoktu artık. Alışamadık elbet yokluğuna. Her an karşımızda, yanı başımızda gibi... Görseydi ya bu günleri… Arkadaşlarını, kardeşlerini, ağabeylerini, öğrencilerini… Görseydi ne çok sevildiğini… Arkasından neler söylendiğini, dolu dolu cümlelerle anıldığını bilseydi.
***
Uğruna ömür adadığın gazetecilik onurun ödüllendirildi Gümüş… Herkes senin için toplandı. Merak etme eksik yoktu. Adanalı seni daha çok seviyor artık… Gazeteci Mustafa Gümüşdamla Sokağı büyüyor. İsmin hafızalara kazınıyor. Cemiyete giden dostların önce senin adını okuyor. Sana rahmet, sana dua, sana vefa sunuyor. Bir yıl bize dün gibi… Yarın yine sen olacaksın. Bağıracaksın, çağıracaksın… Hırçınlığın sıcak bir gülümsemeye dönüşecek. Tüm yorgunluğu alıp götüreceksin.
Tam bir yıl sonra bıraktığın yerdeyiz Gümüş.
Senin için toplandık.
***
“Ne bir haram yedin, ne cana kıydın.
Ekmek kadar temiz su gibi ‘ay’dın.
Kimseler görmeden hükümler giydin.
Yiğidim, aslanım yattığın yerdeyiz.”
Seni unutmadık.
Unutmayacağız…
