Son derece şık döşenmiş dairenizden çıkıyorsunuz.

Son derece hızlı asansörle merhaba, gūnaydın, nasılsınız ? diyeceğiniz bir komşuya dahi rastlamadan 20. kattan aşağı iniyorsunuz.

Kapıdaki görevlinin sahte gūlūşūne siz de sahte bir gūlūşle karşılık veriyorsunuz.

Ve çelik, beton, camdan oluşmuş rezidansınızın önūndeki lūks otomobilinize binip bir zamanlar tozlu sokaklarında mahalle arkadaşlarınızla terden cımcılık oluncaya kadar top peşinde koştuğunuz sokaklardan geçip, doğduğunuz ve çocukluğunuzun, ilk gençliğinizin geçtiği ve sonradan terk edip gittiğiniz fotoğraftaki evin önūne geliyorsunuz.

Arabadan inip eve yaklaşïyorsunuz

Ve avuçlarınızı açıp boyaları kabarmış ve yer yer dökūlmūş duvara dayıyorsunuz .

Sonra da alnınızı.

Anılarınızın bir serum şişesinin hortumundan geçen sıvı gibi yavaş yavaş būtūn vūcudunuza yayıldığını duyumsuyorsunuz. Tarifsiz bir mutluluk içindesiniz. O gūzel gūnleri anımsıyorsunuz. Yūreğiniz kabarıyor.

Bir iki damla gözyaşı dūşūyor toprağa.

Konuşuyorsunuz.

Ev sizi sessizce dinliyor. Kendinizi Kudūs'te ağlama duvarı önūndeki bir musevi gibi hissediyorsunuz.

Eski gūnlere duyduğunuz özlemden söz ediyorsunuz.

Ve modern yaşamın sizi nasıl da mutsuz ettiğini anlatïyorsunuz. . Ev sadece sizi dinliyor.

Ama sizi anladığını biliyorsunuz.

Gūlūmseyerek ayrılıyorsunuz oradan.

Ve beton hūcrenize dönūyorsunuz.

Aydın Sihay

-------------------------------------

Adana/Ìstiklal mah.